In tegenstelling tot volume 1 waarin we de aan seks verslaafde Joe volgen van kind tot volwassen vrouw zien we in volume 2 wat er gebeurt wanneer ze een verbitterde vrouw van middelbare leeftijd wordt.
Was de sfeer nog optimistisch in deel 1, dan is die in deel 2 donker en deprimerend. Seks wordt vervangen door pijn en lijden. En als er seksscènes zijn, dan zijn ze onsmakelijk of voel je de vernedering van de betrokkenen ( Joe die een pedofiel ‘uit zijn tent’ lokt).
De finale is nog pijnlijker omdat je weet dat Joe in mekaar geslagen werd (zie het begin van volume 1), maar je wist niet juist hoe. Het is allemaal zeer aangrijpend, maar wel spijtig dat von Trier in de laatste scènes enkele steken laat vallen. Heel bizar is het bijvoorbeeld om de Vlaamse acteur Michael Pas als de oudere Shia LaBeouf te zien, omdat Pas helemaal geen veertiger lijkt. Maar het grote probleem zit hem in de resolutie van het kaderverhaal, het verhaal waarin Joe haar leven vertelt aan de bejaarde intellectueel.
Von Trier lijkt hier een statement te maken dat heel moeilijk te slikken is. Enfin, hij zegt uiteindelijk dat alle mannen, zonder uitzondering, varkens zijn. Heel genuanceerd is dat niet. En het is ook te gemakkelijk, toch voor iemand met de intelligentie van von Trier.
