Maak u geen illusies. Lars von Trier is te slim, te belezen, te smaakvol en te intellectueel om pornofilms te maken. Maar hij kan het wel niet laten om te provoceren en die provocatie commercieel uit te buiten.
Het uit vijf hoofdstukken bestaande eerste deel van zijn vier uur durend epos over de getuigenis en biecht van de nymfomane Joe (Charlotte Gainsbourg) gaat trouwens meer over vliegvissen, de slaafsheid van de vrouw, ontrouw als zwarte komedie, de dood en Bach dan over de leukste seksuele standjes.
Von Trier is eerder geïnteresseerd in filosofie dan in vlees. Meteen het eigenlijke thema van de film: het conflict tussen lichaam en intellect die respectievelijk huizen in een vrouw en een man. Maar voor von Trier zit provocatie, beeldenstormen, het doorbreken van taboes en commercie in één doos. En ja, hier en daar zijn er shots van naakte mensen, mannen en vrouwen, en foto’s van geslachtdelen (de bewegende edele delen hield Lars voor het tweede deel). Maar dit alles is eerder antiporno, want von Trier geeft je geen enkele kans om er ook maar even van te genieten.
Bovendien is de film ofwel heel grappig ofwel heel deprimerend. En dus kan je Nymph()maniac enigszins bekijken als von Triers bittere inside joke over de ‘ultieme seksfilm’.
