In handen van Ben Stiller had de nieuwe The secret Life of Walter Mitty een brede komedie kunnen worden, stijl Tropic Thunder. Maar de prent wil tamelijk ernstig zijn: vooral een mix tussen Forrest Gump en een romantische komedie à la The Apartment waarin een conflict tussen de oude (analoge) en nieuwe (digitale) fotografie uitgevochten wordt.
Maar Walter Mitty is geen Forrest Gump, want Stiller mag dan graag underdogs vertolken, hij kan op geen enkel moment de onschuld van een Tom Hanks uitdrukken. En als romantische komedie blijft de film ook wat aan de makke kant. Stiller mag zich dan flink hebben laten inspireren door Jack Lemmon in ‘The Apartment’, zijn Mitty blijft een Greenberg-achtige sukkel met een vreselijk jasje en een onbegrijpelijke fixatie voor het weinig ontwikkelde personage van Kristin Wiig.
Maar de film bevat zeker leuke scènes (onder meer één met Sean Penn) en de Ijsland-decors en de landschapsfotografie zijn niet onaardig. Wel vreemd is dat de beelden het product zijn van digitale fotografie. Waarom wil de film dan een lans breken voor analoge fotografie?
