Je hoort acteurs wel eens zeggen dat doen alsof je dronken bent de grootste uitdaging vormt. Het klopt ook dat je veel vlotter voorbeelden vindt van mislukte pogingen dan van geloofwaardige zatlappen. Als het mij vraagt, is volgehouden hysterie echter nog een pak lastiger. Een dronkaard die niet overtuigt, is namelijk niet meer dan dat. Een actrice die speelt dat ze over haar toeren is, loopt gemakkelijk het risico dat ze zwaar op de zenuwen gaat werken. Om die reden alleen al verdient Cate Blanchett een stormachtige staande ovatie voor haar prestatie in 'Blue Jasmine'. Het helpt absoluut dat Woody Allen haar een slim scenario aanreikt, waardoor haar mentaal onevenwichtige personage een stevige vloer heeft om op te staan. Door op de juiste momenten heen en weer te stappen in de tijd wakkert de film niet alleen voortdurend de nieuwsgierigheid van de kijker aan, hij geeft zo ook een goed beeld van hoe Jasmines warrige geest werkt. Allen heeft een pak minder succes met de vrij karikaturale karakters die Jasmine omringen, al blijft Sally Hawkins ook in die omstandigheden onverwoestbaar. Maar dit is in de eerste plaats Blanchetts podium, en daar valt niets op af te dingen. (RN)