La Vie en Rose - Bespreking Cinema

Hoe vat je iemands leven samen in een film? Ga je in chronologische volgorde van geboorte tot dood en haal je de belangrijkste momenten aan (zoals 'Angela's Ashes')? Kies je één cruciaal moment om er de rest van het verhaal aan op te hangen (zoals 'Ray')? Of concentreer je je op een waardevolle periode uit het leven van je onderwerp en probeer je van daaruit een overtuigend portret te schetsen (zoals 'Shadowlands')? Elke keuze heeft zijn voor- en nadelen, dus het komt erop aan om verstandig te werk te gaan. Dat is echter meer dan Olivier Dahan, de Franse scenarist en regisseur van 'La vie en rose' kon opbrengen. Hij had de taak op zich genomen om het leven van Edith Piaf weer te geven, de schriele Parijse straatmus die dankzij haar onwaarschijnlijke klok van een stem een levende legende werd. Dahan had duidelijk geen idee hoe hij het moest aanpakken en vindt er niks beter op om dan maar voortdurend heen en weer te springen in de tijd, als een kikker met stuipen. Het gaat van Edith als ziekelijk kind naar een optreden waar ze in elkaar stuikt, weer terug naar haar jeugd in het bordeel van haar grootmoeder, vandaar naar haar laatste aftakeling en zo gaat dat maar door. Behalve een ongemotiveerd kluwen laat de film Piaf bovendien kennen als een hysterische zuipschuit, ook al door de karikaturale vertolking van Marillon Cotillard. Kan niet echt de bedoeling zijn geweest, lijkt ons. Film: 1/5 - Soundtrack: 4/5