Bait - Bespreking Cinema

Hoe absurd de plot van 'Bait' ook klinkt, je kan het de film moeiteloos vergeven. Meer nog, het is de grote trekpleister voor deze Australische monsterthriller. Een grote witte haai die in een overstroomde supermarkt rondzwemt en de bange burgers belaagt die zich op de rekken verschansen, ze mogen mij er alvast voor wakker maken. Hoe goedkoop de digitale effecten er ook uitzien, in 3D en daarbuiten. Potsierlijkheid en waanzin zijn eigen aan het genre, en op dat vlak stelt 'Bait' zeker niet teleur. De hilarische manier waarop de schrijvers van het script personages in die supermarkt verzamelen om al dan niet opgepeuzeld te worden, past ook perfect in dat plaatje. De winkel wordt niet alleen getroffen door een tsunami, er vindt bovendien net een overval plaats en het hoofdpersonage loopt er net de ex-verloofde tegen het lijf die hij in geen jaar gezien had. Dat is geen tegenslag meer maar brute pech met kosmische allures, en opnieuw an sich geen probleem. Zolang de 'Bait'-producenten zichzelf niet te ernstig nemen. Maar daar wringt het schoentje. In zijn haast om personages van vlees en (veel) bloed te creëren, doet de film een beroep op soapstroop waar kijkers een eeuw geleden hun neus al voor ophaalden, clichés die een pak pijnlijker blijken dan de beten die de haaien uitdelen. (RN)