Trust - Bespreking Cinema

Ik weet niet wat u ervan denkt maar als de emotionele climax van een film je eerder doet giechelen dan huiveren, is er een probleem. Het is precies wat er aan het eind van 'Trust' gebeurt, wanneer het hoofdpersonage tot een inzicht komt over wat ze precies heeft meegemaakt. Dat de boel op dat moment volledig ontspoort, heeft natuurlijk niet met die ene scène te maken, maar is het orgelpunt van een hele reeks twijfelachtige ingrepen. Als je alles op een rijtje zet, had regisseur David Schwimmer (u kent hem als Ross uit 'Friends') één cruciale opdracht: hij moest de kijker ervan overtuigen dat zijn jonge hoofdfiguur Annie er zich door iemand als Charlie toe zou laten verleiden om mee te gaan naar een hotelkamer en daar sexy lingerie aan te trekken. Als het publiek dat slikte, zou het ook aanvaarden wat daarna gebeurt. Of toch het grootste deel daarvan, want er is één verhaalwending (de manier waarop Annies vader de hand legt op geheime informatie) die geen kat gelooft. Maar ook dat sleutelmoment komt niet van de grond, ook al valt op de prestatie van de acteurs niets aan te merken. 'Trust' is gewoon een film die door al zijn goeie bedoelingen en oprechte verontwaardiging lood in de vleugels heeft. Niks aan te doen. (RN)