De verklaringen van Abbas Kiarostami en de tranen van Juliette - Actueel Cinema

13 uur in Cannes. De persconferentie van "Copie conforme" van Abbas Kiarostami is volop aan de gang. Er is plotseling nieuws: Jafar Panahi, die nog altijd verwacht wordt in Cannes als jurylid, zou een hongerstaking begonnen zijn. Abbas Kiarostami, die de persconferentie begon met wat meer uitleg over de gevangenneming van zijn landgenoot Jafar Panahi, had enkele minuten eerder aangekondigd dat hij in de wagen een boodschap van de vrouw van de cineast uit Teheran had gekregen met de vraag om haar dringend terug te bellen. Hij had een voorgevoel dat het goed nieuws zou zijn. Mocht Jafar Panahi vandaag vrijgelaten worden zou dat een prachtig cadeau en een goed voorteken voor de film en de vrijheid zijn, had hij nog gedacht. Zijn verklaring: "Ik sta erop een onderwerp aan te snijden waarbij men niet onverschillig kan blijven en waarover we niet mogen zwijgen. Een onderwerp dat hier relevant is aangezien we met film bezig zijn en het de film is die onrecht wordt aangedaan. Wat dat betreft ben ik echt bedroefd door de situatie van Jafar Panahi. Wat ik zeker kan stellen is dat het feit dat een filmmaker opgesloten wordt op zich ontoelaatbaar is. Het is onmogelijk om onverschillig te blijven maar we mogen niet wanhopen. Want ik geloof dat op een moment iedereen verplicht zal zijn om in te gaan op de oproep tot mobilisatie en opstand, in Iran en de rest van de wereld, en dat er een antwoord zal moeten komen op de eisen. Voor mezelf heb ik, in maart, publiek gereageerd met een open brief die verschenen is op de site van de New York Times en in een Iraanse krant. Ik maak er toespeling op de situatie die Jafar Panahi ondergaat, maar eigenlijk alle Iraanse regisseurs en in het bijzonder de onafhankelijke filmmakers die onder voortdurende druk leven en hun job niet kunnen uitoefenen. Jafar moest de illegaliteit opzoeken om op clandestiene wijze een film te maken, en de enigen die verantwoordelijk zijn voor deze situatie zijn niet hij maar wel de autoriteiten die hem beletten om zijn kunst te beoefenen. Als ze dus een regisseur, een kunstenaar in de gevangenis werpen, wordt de hele kunst van zijn vrijheid beroofd. Het is vooral daarom dat we ons moeten laten horen. Als de Iraanse regering vandaag Jafar Panahi niet wil vrijlaten en hem opgesloten houdt, moet het daarvoor minstens een verklaring afleggen. Want ik begrijp niet hoe je een film die nog niet eens gemaakt werd als een misdaad kunt beschouwen. Ze kunnen hem alleen beschuldigen van de intentie om te filmen en zoiets is bijzonder onrechtvaardig. Al heel lang doet de Iraanse regering zijn best om stokken in de wielen te steken van de onafhankelijke film. Ze hebben geen respect voor onafhankelijke regisseurs. Ze kunnen geen respect opbrengen voor de vrijheid van de cineasten. Dat heeft ons echter niet belet om te blijven creëren. Maar we zijn het slachtoffer van een misverstand. De regering denkt dat een film die goed marcheert in de bioscopen en op inernationaaal vlak, ten dienste staat van het buitenland. Wat vanzelfsprekend helemaal niet klopt. Tot vandaag ben ik nog niet zelf bang geweest in Iran. Met de gevangenneming van Jafar Panahi stel ik echter vast dat er een grens overschreden werd in Iran. Men heeft me gevraagd om Teheran terug te bellen en ik was vol hoop op goed nieuws. U begrijpt hoe anders de situatie nu is. Maar ik blijf hopen dat het positief uitdraait, want in Iran gebeurt alles onverwacht, ook goed nieuws." Terwijl Abbas Kiarostami praatte, werd een traantje geplengd omwille van het spel van Juliette Binoche.