Het is 1943. In het dorp Parcz, Oost-Pruisen – nu beter bekend als Polen - arriveert de jonge Rosa vanuit Berlijn bij haar schoonouders. In een poging om het slagveld te ontlopen beseft ze niet dat ze in de frontlinie komt te staan. Het dorp waarin ze arriveert ligt namelijk vlakbij Wolffschanze, het zwaarbewaakte hoofdkwartier van Hitler. Niet lang na haar aankomst wordt ze, samen met andere jonge vrouwen, gerekruteerd om Hitler’s eten voor te proeven uit angst voor vergiftiging.
At The Wolf’s Table
The Tasters, geregisseerd door Silvio Soldini, brengt de novelle van Rosella Postorino – At The Wolf’s Table (2018) tot leven. Die op haar beurt gebaseerd is op de interviews van Margot Wölk, waarin zij verklaarde dat zijzelf, samen met 15 andere jonge vrouwen in 1942, voorproevers waren van Hitler. Pas in 1944 hielp een SS–officier haar ontsnappen door haar op een trein naar Berlijn te plaatsen. Hierdoor suggereert Postorino in haar boek dat Wölk en de officier een geheime relatie hadden, maar dit heeft Wölk in haar interviews nooit bevestigd.
De tijdlijn van The Tasters focust zich op het verontrustende dagelijks schema van Rosa, gespeeld door Elisa Schlott - waarbij ze tegen een betaling Hitlers ontbijt, lunch en avondeten proeft. Daarnaast gaat Soldini dieper in op haar relatie met officier Albert Ziegler (Max Riemelt) en Rosa’s onverwachtste vriendschap met een andere voorproefster Elfriede Kuhn (Alma Hasun), die onder een valse naam leeft en eigenlijk een Joodse vluchteling is.
Onzichtbare angst
Ondanks de film onder het historisch – drama genre wordt geplaatst, voelt het met momenten als een thriller aan. En goede thrillers zijn doordrenkt met onzichtbare angst - een sluimerend gevoel dat we als kijker ervaren eens we doorhebben hoeveel er op het spel staat, maar vooral wat de consequenties kunnen zijn. The Tasters beaamt dit, want ondanks Hitler zelf nooit in beeld komt hangt zijn dodelijk regime als een schaduw over de hele film. Hij zit in iedere hap, in de verboden blikken, maar vooral in de beslissingen die gemaakt worden. Zoals Rosa’s keuze om een voorproefster te blijven. Zij ziet het als een manier om geld te verdienen– maar in haar onderbewuste weet ze dat er iedere dag een mogelijkheid is dat ze kan sterven. Haar man wordt vermist en tegen beter weten in stort ze zich in een affaire met de getrouwde Albert. Als kijker voelen we dat één verkeerde keuze kan zorgen voor een destructieve kettingreactie. Dit principe van oorzaak en gevolg benut regisseur Soldini op ten volste, want door de conflicten personagegericht te maken toont hij het beste aspect van thrillers: aansprakelijkheid.
Interne aansprakelijkheid
Rosa, Albert en Elfriede moeten op hun eigen manier omgaan met de verantwoordelijkheden die ze hebben gekregen. Rosa met haar taak als voorproefster, Albert met zijn functie als radicale leidinggevende en Elfriede met haar dubbele identiteit. Maar in tijden van oorlog staan het hoofd en het hart vaak in conflict met elkaar. Hoe verder hun affaire vordert, hoe meer Albert verscheurt geraakt tussen de bevelen die hij krijgt en zijn gevoelens voor Rosa. Wanneer zowel Albert als Elfriede hun ware verleden blootleggen, beseft Rosa plotseling het gevaar van haar acties. De finale strijd tussen het hoofd en hart wordt ingezet en dat is het moment waarop Rosa kiest om het slagveld te verlaten door samen met Elfriede te vluchtten naar Berlijn.
Dat het ze gaat lukken om de vluchtten kunnen we afleiden uit de getuigenis van Margot Wölk. Maar hoe Rosa precies is gevlucht, insinueert Soldini door de treinrit zelf onomkeerbare gevolgen te laten hebben.
Zo introduceert The Tasters een ongeziene, intiemere kant van oorlogsfilms. Soldini stapt af van de grote veldslagen zoals Napoleon (2025, Ridley Scott) en benadrukt meer de interne aansprakelijkheid zoals in Jojo Rabbit (Taika Waititi, 2019). Wanneer de film eindigt met een shot waarin Rosa bloed aan haar handen heeft, doet dat de kijker nadenken over hoe wijzelf zouden handelen in tijden van oorlog. En die vraag verliest zijn relevantie nooit.
