In een filmwereld die steeds vaker draait rond spektakel, franchisewerken en visuele overdaad, kondigt Looking Through Water zich aan als een welkome tegenstem. Deze aankomende dramafilm, geregisseerd door Roberto Sneider en met Michael Douglas in de hoofdrol, is gebaseerd op de gelijknamige roman van Bob Rich uit 2015. In plaats van snelle actie of virtuoze effecten, belooft de film een menselijke, ingetogen vertelling over vaderschap, spijt en verzoening.
Centraal staat een man die in een ultieme poging om het contact met zijn zoon te herstellen, hem uitnodigt voor een vader–zoonviswedstrijd in Puerto Rico. Die ogenschijnlijk eenvoudige setting – een vislijn, een boot, twee mensen – vormt het kader voor een verhaal dat onder de oppervlakte broeit van onuitgesproken emoties. De film wil zich niet meten met het volume van blockbusters, maar met hun omgekeerde kracht: stilte, vertraging, aandacht.
Michael Douglas keert terug naar het grote scherm met een rol die anders is dan zijn iconische vertolkingen uit het verleden. Niet de charmante verleider of kille zakenman, maar een vader die worstelt met spijt. Een man die weet dat woorden soms te laat komen, maar toch probeert. Alleen dat gegeven maakt deze film al iets om naar uit te kijken. Het vooruitzicht om Douglas in zo’n genuanceerde, ingetogen rol te zien, spreekt tot de verbeelding.
Dat de film zich afspeelt tegen het decor van Puerto Rico is geen toevallige keuze. De omgeving – uitgestrekt, warm, maar ook een beetje melancholisch – draagt bij aan de sfeer die de makers willen oproepen. Niet alleen als achtergrond, maar als spiegel van de relationele dynamiek: het water als grens en mogelijkheid, als iets waarin men kan kijken maar niet altijd helder ziet. In die zin sluit Looking Through Water perfect aan bij de titel: het suggereert dat er diepte is, dat wat we zien niet alles is, dat begrip en verzoening langzaam opkomen zoals beelden onder het oppervlak.
De film komt voort uit een samenwerking tussen scenaristen Rowdy Herrington en Zach Dean, die eerder werkten aan respectievelijk karaktergedreven drama’s en actieprojecten. Hun samenwerking belooft een balans te brengen tussen persoonlijke thematiek en toegankelijke vertelstructuur. In de regie van Roberto Sneider mogen we een beheerste hand verwachten, een filmmaker die eerder bewees zich comfortabel te voelen in het emotionele register.
Het is nog afwachten wanneer de film precies wordt uitgebracht, maar Looking Through Water lijkt nu al een verademing te zullen worden binnen het hedendaagse aanbod. Geen dramatische overdrijving, geen geforceerde tranentrekkerij, maar een oprechte poging om iets echts te tonen: hoe moeilijk het is om iemand terug te vinden die je verloren bent, zelfs als die persoon je eigen kind is.
Voor liefhebbers van intiem drama, en voor wie films waardeert die durven vertragen in plaats van te versnellen, lijkt Looking Through Water nu al iets om reikhalzend naar uit te kijken. Misschien niet de luidste film van het jaar, maar mogelijk wel één van de meest betekenisvolle.
Cinenews-journalist: Kevin Lossez
