Pas geboard, jezelf vastgesnoerd en de prentjes op de veiligheidsinstructies vlug bekeken. Het besef daalt pas in als de 737 al richting de landingsbaan taxiet: je magazine met kruiswoordraadsel zit nog in de handbagage, veilig weggestopt boven je hoofd. Daarnaast zit je klem tussen een keurige, bejaarde dame en een joch wiens rapmuziek zo luid staat dat je de synthetische drums door zijn oortjes kunt horen.
Gelukkig ben je je tablet met gedownloade films niet vergeten, of misschien zit je op een langeafstandsvlucht met een ingebouwd televisieschermpje in de rugleuning van de zetel voor je. De cabin crew brengt goedkope oortjes rond, de draad opgerold en in een plastieken zakje gepropt.
Alles komt er nu op aan om de juiste film te kiezen.
Lastig, want de platgetreden paden zijn nogal gewoontjes: ‘Wicked’, ‘Crazy Rich Asians', 'Minions: the Rise of Gru’... allemaal al lang gezien. Tijd voor iets nieuws.
Een actiefilm zoals ‘Flight Risk’ klinkt aanlokkelijk. Michelle Dockery zien slaan op Mark Wahlberg kan alleen maar fun zijn. Toch voelt het een beetje alsof je ‘Air Crash Investigation’ zou kijken… op een vliegtuig.
Dan liever de heistfilm ‘Den of Thieves 2: Pantera’ met Gerard Butler. Snelle auto’s, machogedrag en een verhaal dat grotendeels gebaseerd werd op de diamantroof in Antwerpen in 2003. Maar goed, daar heb je de eerste nooit van gezien.
Wat dan met ‘Hit Man’, de romantische misdaadkomedie met Glen Powell over een professor die doet alsof hij een huurmoordenaar is? Klinkt goed, totdat de in-flight service net langs komt als Powells broek tot op zijn enkels zakt en het vliegtuigraampje spontaan aandampt. ‘Nee, geen koffie, dank u,’ zeg je met een rode kop, ‘Hebt u gezouten nootjes?’
Ook genrefilms die trakteren op afgehakte hoofden, fonteinen van bloed en andere verminkingen verdrijven wel de tijd, maar niet de blikken van je omgeving. Je wilt de vriendelijke oma naast je niet traumatiseren met een vrouw die ontploft als ze in een zwembad springt zoals gebeurt in de horror-komedie ‘The Monkey’, waarin een demonisch aapje met cymbalen creatieve manieren bedenkt om mensen om het leven te brengen, Final Destination-style.
'Speak No Evil’ met James McAvoy heeft van het horror-genre nog het meeste vliegtuig-potentieel. Deze remake van de Deense horror-thriller “Gæsterne” haalt zijn gruwel niet uit bloed en beenderen, maar wel uit een zorgvuldig uitgesponnen spanningsboog. Alle gruwel begint er trouwens op vakantie en dat is erg toepasselijk.
Maar als je echt bezorgd bent om je omgeving is horror niet de beste keuze. Al kan het kind op de rij achter je, dat niet kan stoppen met je rugleuning te schoppen, wel wat karma gebruiken.
Is het kind achter je daarentegen een rustig engeltje, dan ga je best op zoek naar een geschikte animatiefilm. Je zit toch al met je hoofd in de wolken.
‘The Wild Robot’, bijvoorbeeld, kreeg internationaal heel wat lovende kritiek en won menige prijs. De getekende diertjes zijn niet intimiderend voor het omaatje naast je en, laat ons eerlijk zijn, je bent nooit te oud voor een verhaal over een eendje dat leert vliegen - opnieuw erg toepasselijk op 10.000 meter hoogte.
Of anders ‘The War of the Rohirrim’, het fantasy-avontuur dat zich afspeelt in het Midden Aarde uit ‘The Lord of the Rings’. Wellicht scoor je dan wat cool-punten in de ogen van het knulletje aan je andere zijde - of net niet. Als die je dan een massieve nerd vindt, moet je maar tegen kunnen.
Maar misschien zoek je iets met wat meer diepgang. Als cinefiel wil je uitgedaagd worden met morele dilemma’s en levenslessen verpakt in beklijvende cinema.
Het rechtbankdrama ‘Juror #2’ van Clint Eastwood is dan uitermate geschikt. Een gletsjer kan het verhaal inhalen, maar Nicholas Hoult blijft intrigeren. Al kan het gebeuren dat je dringend naar het toilet moet en niet wilt gaan omdat je te graag wilt weten hoe de film afloopt.
Met ‘The Room Next Door’, de eerste Engelstalige film van de Spaanse cineast Pedro Almodóvar, kan bij je omgeving uitpakken als filmkenner (of snob, hangt ervan af aan wie je het vraagt). Afgezien van het euthanasie-thema een kleurrijk begin van de vakantie.
Voor wat meer schwung ben je bij ‘Better Man’ aan een beter adres. Deze biopic die het leven van Robbie Williams verfilmt (hij leeft nog, geen paniek) met in de hoofdrol een CGI-aap, doet je wellicht dansen in je stoel met nummers die je maar half kent. Kan de pijn in je knieën van zo lang dubbel geplooid zitten wat verlichten.
Conclusie
De ideale film tijdens een lange vlucht is dus niet te gruwelijk of te sexy voor je omgeving, heeft diepgang, maar is niet deprimerend. Er zit liefst wat spanning in, verpakt in een knap staaltje filmmaken. Vliegtuigrampen zijn uit den boze.
Als je het mij vraagt is er maar één film die al die vakjes aanvinkt: ‘September 5’.
Deze tour-de-force verfilmt de gijzeling in het Olympisch dorp tijdens de Spelen van 1972 in München. Er is geen enkel expliciet beeld te bespeuren, want we zien alles gebeuren door de ogen van de nieuwsredactie van de Amerikaanse nieuwszender ABC. (Omgeving-proof: check).
Het betreft de sportredactie, die geen ervaring heeft met het rapporteren van terreurdaden, maar vanuit hun journalistieke instinct toch verslag uitbrengt van de situatie. Voor het eerst in de geschiedenis kan de wereld een gijzeling live volgen, al is niet iedereen daarmee opgezet en proberen agenten de uitzending tegen te houden. (Spannend: check)
De journalisten vragen zich continu af wat ze moeten brengen en wat ze beter niet tonen. Het publiek blijft achter met de hamvraag van de film: waar stopt journalistiek en begint sensatie? (Diepgang: check)
Klinkt dat toch niet als jouw ding? Kies dan gerust een andere film. Start je vakantie vooral hoe jij dat wil. Een vliegtuig is geen bioscoop, maar de juiste film tilt je vlucht wel naar een hoger niveau. Alleen jammer dat er geen filmscherm hangt bij de bagageband.
Bon voyage!
