Bekend van haar rollen in Attenberg (2010) en Assasin’s Creed (2016) maakt Ariane Labed nu ook haar regiedebuut met September Says. Een gothic coming-of-age verhaal over twee onafscheidelijke zussen, de dominante September, gespeeld door Pascale Kann en de volgzame July, vertolkt door Mia Tharia. Na een incident op school, neemt hun alleenstaande moeder Sheela, gespeeld door Rakee Thankrar, de meisjes mee naar een afgelegen huisje op het Ierse platteland. Wat bedoeld was als een nieuw begin verandert al snel in een vreemd, sinister complot waarbij de relatie van de zussen tot het uiterste wordt gedreven.
De gevaren van isolatie
Net zoals in de novelle geschreven door Daisy Johnsson kijkt July enorm op naar September. Ook al schelen ze minder dan een jaar, September geeft op elk gebied de toon van hun leven aan. Ze eten hetzelfde, ze gaan met één fiets naar school en delen zelfs één gsm. Door hun afzondering worden ze op school gezien als outcasts. Vooral July draagt hier de gevolgen van, waardoor September als een beschermengel waakt over haar dierbare zus en iedereen uit de weg ruimt die haar pijn probeert te doen. Ze weet echter niet dat July wil losbreken uit haar schaduw.
Zo verandert hun liefdevolle relatie al snel in een verstikkend machtspel, waar September alle touwtjes in handen heeft en het kwestie van tijd is voor het verhaal een drastische wending neemt.
Een drama met horrorelementen
Door deze onderliggende spanning voelt de film, ondanks dat het beschouwd wordt als een drama, meer aan als psychologische horror. We worden meegenomen in de intensiteit van hun wereld door het claustrofobische 16mm - 35mm beeldkader, waarin zowel de regie als de acteerprestaties de donkere kant opzoeken van familiebanden. Pascale Kann benadert September niet enkel als obsessief maar ook als iemand die zelf weinig liefde krijgt van haar moeder. Zo valt er naast de rol van grote zus ook een subtiel moederinstinct in haar performance terug te vinden. Hierdoor bevat September een rauwe kwetsbaarheid, waarmee we ons kunnen identificeren en dat aanpreekt om te blijven kijken.
Maar het contrast met de ingetogen en timide acteerprestatie van Mia Tharia is ongetwijfeld de grootste sterkte van de film. July’s onderhuids verlangen om op zoek te gaan naar haar onafhankelijkheid staat lijnrecht tegenover September’s angst om haar te verliezen en creëert een spannende dynamiek die ons als kijker op het puntje van onze stoel houdt.
Onvoorwaardelijke liefde als wapen
De angst om zichzelf, en elkaar als zussen te verliezen vertaalt zich langzaamaan in steeds wanhopigere acties die hun verder isoleren van de werkelijkheid. Deze worden versterkt door hun moeder, Sheela, die zich na het incident op school steeds meer afzondert van haar dochters. Rakee Thankrar’s acteerwerk schetst een realistisch beeld over de eenzaamheid die alleenstaande moeders ervaren. Ondanks haar personage zichzelf wegcijfert, echoët haar impact zich doorheen alle scènes.
Ironisch genoeg proberen alle drie de personages in isolatie hun verloren (zelf)liefde terug te vinden. Als kijker realiseren we ons pas hoe diepgeworteld hun angst om niet geliefd te zijn echt zit, als September haar idee van onvoorwaardelijke liefde op een gevaarlijke manier inzet om van July te krijgen wat ze wil.
Regisseur Ariane Labed speelt zo in op onze eigen oerangsten en toont met September Says een vernieuwende visie op zowel het drama -als horrorgenre. Namelijk dat de echte angst niet van buitenaf komt, maar dat deze verborgen zit in onszelf.
Bekijk hiet de programmatie van de film in de Belgische bioscoopzalen.
Cinenews journalist: Federica Alexakis
