In ‘Mr. K’ zoekt een goochelaar wanhopig de uitgang van een hotel dat hem niet laat gaan. Zo laat schrijver-regisseur Tallulah Hazekamp Schwab de kijker verdwalen in een surrealistische nachtmerrie die ook verbazend humoristisch is. Is het briljant of gewoon frustrerend? Dat hangt ervan af hoe graag je zelf naar de uitgang zoekt.
Mr. K (Crispin Glover) strompelt een afgelegen, vervallen hotel binnen waar een half-blinde Barbara Sarafian hem kil verwelkomt. Ze leidt hem naar zijn kamer door een onmogelijk doolhof van gangen. ‘s Ochtends kan hij tot zijn afgrijzen de uitgang niet meer vinden en des te harder hij probeert te ontsnappen, des te venijniger het hotel en zijn inwoners hem gevangen houden.
De nieuwste film van regisseur en scenarioschrijfster Tallulah Hazekamp Schwab verdwaalt in een surrealistische nachtmerrie. In het hotel zie je weerspiegelingen van de schrijfsels van Franz Kafka en H.P. Lovecraft. Dat is freaky en humoristisch, maar ook verwarrend.
Hotel, trivago
Waarom Mr. K in het hotel verblijft, is onduidelijk - waarschijnlijk was het de goedkoopste optie. Want dat die plek slecht nieuws is, wordt duidelijk bij de eerste - en meteen de laatste - aanblik van de vervallen façade van het afgelegen gebouw. Om maar te zeggen dat het productieontwerp van ‘Mr. K’ prachtig en effectief is.
Binnen bladert het vuilgroene behang af en sijpelt water langs de muren omlaag. Een Barbara Sarafian met een starend oog haalt haar neus voor Mr. K op en leidt hem door gangen waar overal een sinister sfeertje hangt.
Ook auditief is ‘Mr. K’ een bevreemdende ervaring. De prettig gestoorde muziek van componist Stijn Cole zaait ondertussen verwarring en jolijt. Terwijl klinken walgelijke, natte geluiden vanuit de muren van het hotel en doet de boiler het publiek schrikken als die opspringt. Zo lijkt het gebouw tot leven te komen.
Maatschappij in een maatschappij
Er komt niet alleen geluid uit het behang, ook de inwoners van het hotel laten zich gelden. Terwijl Crispin Glover verwoed een uitgang zoekt, komt hij bijzondere personages tegen die zich zowel grappig als absurd gedragen. Alle vreemdheid van het hotel is volgens hen volstrekt normaal. Dat moet te wijten zijn aan een gebrek aan zonlicht, want niemand kan zich herinneren ooit buiten het hotel te zijn geweest.
Helaas verliest de film zich in die vervreemding. Dat wordt wel duidelijk als Glover nog maar eens wordt achternagezeten door een brassband. De muzikanten komen uit kleine, verborgen deurtjes gekropen. Ja, dat lijkt allemaal nogal willekeurig; alsof het bedoeld is om de kijker uit balans te brengen.
Er zit wel een soort allegorie voor de maatschappij in verborgen: met zijn hyper-specialismen en zijn kudde-mentaliteit. Maar welk van deze thema’s het scenario nu eigenlijk becommentarieert, blijft een raadsel. Want net wanneer je denkt het grotere plaatje te zien, gooit de film nog wat meer rarigheid op je af.
Glover als de lijm
Zo lijkt ‘Mr. K’ steeds te wijzen naar een grotere boodschap, maar geraakt hij vooral verstrikt in zijn eigen absurditeit. Want de boodschap van de film is op zijn zachtst gezegd onduidelijk.
Dat creëert situaties waarbij mensen op de filmwebsite Letterboxd speculeren dat de film misschien over een zaadcel gaat. Vind je dat vergezocht? De hoeveelheid eieren die er passeren, roept wel vragen op. En de vleesachtige tentakels die van achter het behang komen uitpuilen, lijken wel een beetje op een nageboorte.
Gelukkig is er in al die verwarring nog Crispin Glovers acteerprestatie. Zijn verwarring maakt snel plaats voor acceptatie, wat dan meteen weer omslaat naar wanhoop. Net zoals hij een losgekomen stuk behang probeert terug te plakken, houdt Glover de film wanhopig bij elkaar. Als hij schreeuwt, dan wil je als publiek ook schreeuwen. Al is het maar omdat je je geduld aan het verliezen bent.
Verwacht vooral geen conclusie, want die is er niet. Je kan naar hartelust je eigen betekenis geven aan de film. Is ‘Mr. K’ gewoon raar om raar te doen? Of zie je er echt iets in? Het uiteindelijke oordeel legt schrijver-regisseur Schwab volledig in de handen van de kijker.
Cinenews-journalist: Senne Cambré
