Na amper zijn tweede kortfilm maakt de Frans – Japanse regisseur Koya Kamura zijn langspeelfilmdebuut met Winter in Sokcho. Net zoals de novelle van Élisa Shua Dusapin volgen we het alledaagse leven van Soo-Ha, gespeeld door Bella Kim. Ze werkt tijdelijk als chef-kok in een pension dat zich situeert in het besneeuwde kustplaatsje Sokcho. Tot haar vaste routine wordt verbroken door de onverwachtste komst van een Fransman, Yan Kerrand, vertolkt door Roschdy Zem. Een striptekenaar die zonder inspiratie zit voor zijn volgend verhaal. Doorheen de film ontwikkelen de twee een band, waardoor Soo-ha de confrontatie met haar verleden durft aan te gaan, maar ook belangrijke vragen begint te stellen over haar eigen identiteit.
Voorliefde voor stiltes
De film heeft een intrigerende manier van informatie vrijgeven. Net zoals Soo-ha’s routine nemen we de tijd om de leefwereld van de personages rondom haar te leren kennen. Ironisch genoeg komen we wel al snel te weten dat Soo-Ha haar Franse vader nooit heeft gekend. Deze informatie wordt onthuld door een nauwgezette wisselwerking tussen stilte en dialoog. We voelen dat ze meer over haar vader te weten wil komen, maar ze is ook nog te terughoudend en wil haar moeder niet onnodig kwetsen. Hierdoor wordt er in de stilte net zoveel verteld als in de dialogen. Soo-ha zit met onbeantwoorde vragen, zowel over haar vader als over zichzelf.
Haar ontmoeting met de Fransman Yan Kerrand zorgt ervoor dat deze stilte langzaamaan doorbroken wordt. Hij zoekt inspiratie voor zijn volgend verhaal en vraagt aan Soo-Ha of ze hem haar blik op Sokcho wil tonen. De locaties zijn vaak hoog, zoals de bergen, of eenzaam zoals de grens tussen Noord - en Zuid-Korea. Hetgeen wat ze gemeenschappelijk hebben is dat ze weerspiegelen hoe geïsoleerd ze zich soms van haar omgeving voelt. Zo bouwen ze een fragile relatie op en worden ze steeds afhankelijker van elkaars zelfbeeld. Hij voor zijn verhaal en zij in haar zoektocht naar wie ze is.
Spelen met het ongewisse
Er ontstaat voor beide personages een onvermijdelijke zoektocht naar connectie en verbinding. Niet enkel naar wie ze hopen te worden, maar ook om in het reine te komen met wie ze nu zijn. Deze zoektocht wordt symbolisch verwerkt aan de hand van een tweede geanimeerde verhaallijn ontworpen door Agnès Patron, die enkel getoond wordt op mijlpalen in Soo-Ha’s verhaal. In deze animaties zien we haar worstelingen, dromen en verwachtingen evolueren door de typerende pen van Yan. Een bewijs dat ondanks een onduidelijke uitkomst, hun levens op een bepaalde manier met elkaar verbonden zijn. Hoe en op welke manier laat de regisseur aan de kijker over om in te vullen.
.jpg)
Vrijheid in isolement
In deze openheid ligt dan ook de kracht van de film. Door het doelbewust gebruik van stiltes krijgen we sympathie voor het personage Soo-ha, maar is er ook ruimte voor interpretatie. We ervaren haar gevoelens niet in dezelfde mate, maar we hebben onze eigen versie van hoe het voelt om in de steek gelaten te worden. Alle ups en downs die daarbij horen worden door de acteerprestaties hard maar eerlijk neergezet. Zo snijden de dialogen vaak door ons geweten en openen ze deuren naar verdrongen momenten.
Met Winter in Sokcho nodigt regisseur Koya Kamura ons uit om net zoals Soo-Ha de confrontatie met onszelf aan te gaan, op welke manier dan ook. Daarnaast geeft hij als hoopvolle boodschap mee dat er altijd een kans bestaat dat dingen onbeantwoord blijven, maar dat dit nooit in de weg mag staan van de toekomst.
Bekijk hier de programmatie van "Winter in Sokcho".
Geschreven door Cinenews-journalist: Federica Alexakis
