Oprecht en met enorm charisma bezingt Charles Aznavour het leven. ‘Monsieur Aznavour’ biedt een beknopt overzicht van de man, zijn muziek en zijn mythe. Het werd tijd dat iemand zijn leven in een entertainende biopic zou gieten.
Weinig namen uit de Franse muziekgeschiedenis zijn zo klinkend als Charles Aznavour. Dit icoon van de Franse muziek krijgt dit jaar een sprekende biopic. Aan het roer staan regisseur Mehdi Idir en muzikant Grand Corps Malade (artiestennaam van Fabien Marsaud).
Het duo laat geen enkel deel van Aznavours uitgebreide oeuvre onvermeld. Niet zijn bescheiden oorsprong, niet zijn doorbraak, niet steun aan de queer gemeenschap, niet zijn hits en niet zijn misses. Boeiend als je hem kent en even boeiend als je hem leert kennen.
Nooit tevreden
Tahar Rahim draagt met flair de hoofdrol - wellicht de sluitsteen van elke kwalitatieve biopic. De acteur legt een simpel - haast kinderlijk - charisma aan de dag. Met zijn handen in zijn zakken struint hij schouderophalend over het podium. Hij bezweert het publiek met glimlachjes en knipogen. Het duurt niet lang of je valt evenzeer in katzwijm. Zelfs wanneer hij zijn vrienden en familie als een blok laat vallen, sta je aan zijn kant.
Het volharden van de Franse maestro staat terecht centraal. ‘Om te zingen heb je een zuivere stem nodig,’ zegt Edith Piaf, ‘en de jouwe is onzuiver.’ Daarmee smoort ze het uitzicht op een solocarrière voor de ambitieuze Aznavour in de kiem, maar dat houdt hem niet tegen - integendeel. Hij breekt definitief met La Môme Piaf en zweert dat hij nooit zal stoppen tot hij hetzelfde loon heeft als Frank Sinatra.
Op zich doet ‘Monsieur Aznavour’ niets nieuws met het biopic-genre, maar alles is knap uitgevoerd. We zien Tahar Rahim het icoon geloofwaardig imiteren op een podium. Tijdsprongen worden overbrugd met montages, wat herhaaldelijk zorgt voor een hernieuwde narratieve puls. Er is drama, plezier en vooral veel liefde voor de muziek. Zo vormt de film een entertainend overzicht van de man, zijn muziek en zijn nalatenschap.
À chacun sa bohème
Van het prille begin, tot het grootse einde; ‘Monsieur Aznavour’ volgt de man doorheen zijn hele leven. Zijn vader drukt het hem vanaf het begin op het hart: ‘Vergeet nooit waar je vandaan komt.’ En dat doet Aznavour niet. Zelfs wanneer hij - eenzaam aan de top - door New York wandelt, echoot een oosterse melodie door zijn hoofd, gespeeld op een doedoek - het nationale instrument van Armenië.
Zo ook laat regisseur Grand Corps Malade zijn oorspronkelijke kunstvorm - slam poetry - nooit achter zich. Op de single die hij samen met deze film uitbrengt, gebruikt hij samples van de zingende Aznavour en wisselt hij het icoon af met zijn gebruikelijke stijl die te midden houdt tussen rappen en spoken word.
Het resultaat is een muzikaal spektakel dat even onvermoeibaar is als Charles Aznavour. Zelfs wanneer zijn kast uitpuilt van de liedteksten zegt hij: ‘Als ik stop, dan sterf ik.’ En hij zet zich opnieuw aan het schrijven. Monsieur Aznavour is nooit tevreden.
Wellicht is dat waarom hij nog steeds een van de grootste namen uit de Franstalige muziekgeschiedenis is. Hij kondigde Edith Piaf op deze manier aan, maar het is evengoed op hemzelf van toepassing: ‘Un nom, et dans ce nom, toute la chanson.’
Cinenews-journalist: Senne Cambré
