‘The Bikeriders’ gaat over brullende motoren aangedreven door testosteron. Je wordt samen met Kathy verliefd op bad boy Benny en als je de red flags negeert, krijg je een unieke binnenkijk in een jaren ‘60 subcultuur van machismo en broederschap.
In een ruige kroeg leunt een jongeman tegen een pooltafel met beide armen gestrekt. Zijn hoofd hangt omlaag zodat we enkel zijn kruin zien. Wanneer hij opkijkt en oogcontact maakt, is Kathy (Jodie Comer) verloren. Ook voor het publiek is het onmogelijk om niet verliefd te worden op Benny (Austin Butler).
Jeff Nichols (regisseur) brengt met ‘The Bikeriders’ een fictieve vertelling over een bestaande motorclub uit het Chicago van de jaren ‘60. Hij baseerde zich op het gelijknamige boek van fotograaf Danny Lyon en dat is eraan te zien. Adam Stone - cinematograaf van dienst - maakte zelfs verschillende van die zwart-witbeelden in kleur na. Het plaatje is echter dubbelzinnig en dat is wat de film bovengemiddeld maakt.
Boys will be boys
Nuance is een lastig te vinden troef in de cinema, maar Jeff Nichols toont in The Bikeriders drankmisbruik, kettingroken en onverantwoord rijgedrag zonder het te verheerlijken of te veroordelen. Bikers zijn vrij, maar ook gesloten. Bikers zijn gewelddadig, maar ook misbegrepen. Er broeit een diepe liefde voor elkaar, maar men begroet elkaar met een vuistslag in het gezicht.
Het verhaal volgt braaf de gewoonlijke paden, terwijl de motorrijders rode lichten aan hun laars lappen. De simpele manier waarop Nichols het geheel presenteert zorgt voor een extra laag realisme. Voeg daar uitstekende acteerprestaties aan toe en je gelooft elk woord dat de personages uitspreken. ‘I thought I could change him,’ zegt Kathy later in de film. Zelfs zo een cliché komt oprecht over. Fuck, misschien dachten we dat tegen beter weten in zelf ook!
‘The Bikeriders’ toont hoe fictie geschiedenis soms beter kan weergeven dan een documentaire. We zien niet alleen de feiten, maar we voelen ze ook. Het gegrom van benzinemotoren die het hete asfalt doen daveren, geeft ons kippenvel, die slag met de spade kwam ook bij ons hard aan en we vrezen voor de club wanneer het onschuldig sparren omslaat naar iets duisterder.
Geen ongeleid projectiel
Nichols laat de allegorie voor wat het is. Na ‘Mud’ (2012) en ‘Midnight Special’ (2016) kiest hij voor een rechtdoorzeese historie zoals ‘Loving’ (2016). Het filmen voelt wat gewoontjes, maar dat werkt wel. De film komt zo soms beter binnen en het publiek krijgt meer tijd om details op te merken.
De crew heeft duidelijk ervaring met het tot leven brengen van het verleden. Nichols’ art director (Matthew Gatlin) en set decorator (Adam Willis) werkten bijvoorbeeld mee aan Scorsese's ‘Killers of the Flower Moon’. De kostuums van Erin Benach zijn meer dan een aanduiding van archetypes. En ook de casting door Francine Maisler is perfect. Zij werkte eerder al mee aan blockbusters zoals ‘The Revenant’ en ‘12 Years a Slave’.
De historisch accurate Chopper begint alleen wat te sputteren naar het einde toe. Nichols strijkt net zoals in zijn vorige films het tempo iets té glad. Butler heeft al niet bijster veel te doen, maar dan gapen we ook nog eens net te lang naar zijn emotioneel onbereikbare doodsblik.
De liefde spat er niet van af, maar is voortdurend aanwezig. Het moet haast dat Nichols jaloers is op de bende. Motherfucker… misschien zijn we dat allemaal wel na het kijken van ‘The Bikeriders’.
Ontdek hier de programmatie van de film in je dichtstbijzijnde bioscoop.
Cinenews-journalist: Senne Cambré
