David heeft een ontmoeting met zijn vriendin Florence en haar vader. Aangezien David eigenlijk niets wil hebben met Florence, wil hij haar koppelen aan zijn vriend Willy. Het viertal ontmoet elkaar in het afgelegen restaurant Le Deuxième Acte, alwaar alles ferm uit de hand loopt. Le Deuxième Acte is een geslaagde kritiek op hedendaagse taboes en de rol van AI in cinema.
Vier hoofdspelers en een gestresseerde figurant
De twee vrienden David en Willy zijn te voet op weg ergens in niemandsland en bespreken Davids plan om Willy te koppelen aan Florence. De langgerekte dialoog zit vol meesterlijke oneliners en fratsen, tot de vierde wand plots doorbroken wordt en de acteurs de camera in het oog hebben. Dit zet de mysterieuze toon voor de rest van de film, want we komen gaandeweg te weten dat het viertal in Le Deuxième Acte zelf in een film speelt. Alleen loopt alles stroef…tenzij dat ook onderdeel is van de film.
De vier hebben zich nog amper aan tafel gezet of Willy krijgt het al ferm aan de stok met de vader van Florence. Er wordt een hevig potje gediscussieerd, de weinige andere klanten in het restaurant kijken bezorgd naar het schouwspel. De gemoederen bedaren eenmaal een gestresseerde ober verwoede pogingen doet om wijn in te schenken. De arme man blijkt voor de allereerste keer figurant te spelen in een film.
Een film over een film
Le Deuxième Acte wordt al snel absurd en satirisch; de acteurs in de film zijn zelf allemaal acteurs in een film: ziehier de paradox. Het addertje onder het gras is dat het de eerste film is, geregisseerd en geproduceerd door Artificiële Intelligentie, wat de van de pot gerukte sfeer doorheen het verhaal verklaart. AI komt vaak met slordige en absurde resultaten als je iets ingeeft, en deze gebrekkigheden zet Le Deuxième Acte in de verf door atypisch cameragebruik, een vreemd plot en verwarrende scènes. Hoewel de film in het echt wel degelijk gemaakt is door mensen (laten we daar van uitgaan), lijkt het met momenten echt alsof de film geschreven is door AI.
Films over films komen vaker voor. Het komt er dan op aan om op een originele manier iets over de filosofie van film en cinema over te brengen naar het publiek. In Once Upon A Time In Hollywood (2019) ging het over een veranderend Hollywood in de 20ste eeuw. In The Fall Guy (2024) is een stuntman dan weer het hoofdpersonage. Le Deuxième Acte (2024) wil de invloed van AI op de filmwereld aankaarten, en doet dit meesterlijk goed.
AI als regisseur
Artificiële Intelligentie (AI) domineert tegenwoordig vele debatten. We juichen de voordelen toe, maar worden ons tegelijk bewust van mogelijke valkuilen en gevaren. Ook de kunst buigt zich over AI, en Le Deuxième Acte doet daarmee een mooie duit in het zakje. Als openingsfilm op Cannes wil het waarschijnlijk een statement maken. In de film worden ook taboes zoals gender racisme uit de kast gehaald, al kunnen we de vinger er nog niet opleggen hoe AI die zaken zou behandelen. Wat zeker is: AI in de regisseursstoel zorgt voor een absurd, rommelig en vaak grappig allegaartje van verhaallijnen en scènes.
Journalist: Joachim Ferier
