Ponyo on the Cliff by the Sea - Bespreking Cinema

Ponyo houdt van Sözuke. Noch haar vis-zijn, noch de dieptes van de oceaan of de truken van haar vader-tovenaar kunnen haar tegenhouden. Eens te meer betovert Myazaki ons. Het Japanse genie verandert van grafisch register (de tekeningen zijn een stuk eenvoudiger en puurder dan gewoonlijk; de kans bestaat dat dit sommige volwassenen zal afschrikken) en hij mikt duidelijk op de kinderen. Dat kan gerust ook het kind in u zijn, als u erin slaagt om de beslommeringen van alledag en uw rationalisme voor een keer thuis te laten. Ponyo laat de narratieve lagen die normaal gezien de films van de Studio Ghibli een buitengewone scenariële en interpretatieve dichtheid geven voor wat ze zijn en het verhaal wordt er alleen maar vloeiender door. De kleine intimistische scenes, het fabrieksmerk van de studio's, zijn er nog altijd (de huiselijke tafereeltjes tussen Sözuke en zijn mama, die juist en ontroerend zijn) maar de kijker wordt hier vooral ondergedompeld in een absolute en naïeve feeërieke sfeer. Als orgelpunt is er een hallucinante stormscène met als achtergrond het geluid van de zeemeerminnen. Dit is zodanig extreem gestileerd en loopt zo over van de kleuren en de ideeën dat je denkt in een psychedelische trip beland te zijn. Ponyo is een moment van zuivere betovering.