The Walking Dead kan veel emoties opwekken? Je moet niet ver zoeken: deze serie verleidt een als maar groter publiek, alles om een meer en meer menselijk karakter te kunnen raken… De personages moeten zich als dieren gedragen om te kunnen overleven en met elke machtsinname komt er een furieuze dwaas op de proppen en breekt hij alle magere hoop. Negan bereikt het duisterste hoogtepunt. Hij voelt geen schuld, geen genade en doodt bij praktisch elke ademhaling. Hij pleegt grenzeloos geweld.
Dit alles is op heldere en intelligente manier verpakt. Hij is niet de eerste zot die opduikt. Grappig dat producenten en publiek gechoqueerd lijken, terwijl de comics versie er al sinds het begin véél verder in gaat. Kortom… We wachten ongeduldig – en wat angstig - het vervolg af. In feite moet The Walking Dead over zijn apocalyptische logica heengaan, in de lijn van The Road van Comac McCarthy. De Wereld zal nooit meer een oase van rust zijn.
Buiten deze morele en filosofische beschouwingen, laten we het laatste woord aan Norman Reedus, die Daryl vertolkt. Volgens hem is het eerste deel van dit seizoen ondraaglijk, zelfs als zijn we er niet akkoord mee: hij vindt het onuitstaanbaar dat hij gescheiden is van de groep en dat hij naakt vastzit in een put… Laten we dan maar verwachten dat zijn terugkomst des te beter wordt!
