Whiplash is zo’n film dat zowel goed en ‘geërgerd’ laat voelen, gezien de face-to-face pseudo onrechtvaardigheid tussen een leerling-drummer en zijn idool, zijn professor Terence Fletcher. Deze laatste kent dan wel de ritmische nuances, qua tact weet hij helemaal niets. Zijn zoektocht naar de absolute perfectie is een echte nachtmerrie.
De face-to-face tussen Miles Teller (War Dogs) en J.K. Simmons (The Closer) wordt knap in de hand gewerkt door de jonge regisseur Damien Chazelle, die je volledig onderdompelt terwijl je zou denken dat het enkel bestemd is voor muziekfans. Niets is minder waar, want hij biedt ons een formule aan die ons doet kennis maken met deze cinema, misschien alleen een beetje op een ‘gelimiteerde’ manier. Ongeacht de sterotiepen en andere stylistische herhalingen zou Whiplash u ondanks zijn gebreken een goed televisiemoment bezorgen, te nuttigen op elk gewenst moment. De film op zich is er geen die op emotie inspeelt, maar het eerder stimuleert.
