Alfie, een jonge Engelsman, vergezelt zijn opdringerige ouders. Annie, een brave Belgische dame van 73 tracht haar minnaar te ontmoeten die ze via het internet heeft leren kennen. Pere, een treinconducteur, tracht de relatie met zijn dochter terug te lijmen… zoveel shaduw die de zon van Majorca niet weggewerkt krijgt.
Het moet gezegd worden dat dit trio vol stormachtige emoties voortdurend terchtkomen in leugens en verraad, manipulatie en naïeve doch tragische acties, want, laten we eerlijk zijn : een slechte keuze, zelfs als ze eerlijk is, zal altijd een slechte keuze blijven ! De vraag is wanneer je moet stoppen met rond te dolen, ondanks het gewicht van de eenzaamheid.
Valéry Rosier stelt met deze film een eerder standaard zwerf verhaal – over het verlaten van zichzelf om zo de eenzaamheid te ontlopen – minimalistisch, moedwillig traag, gepolijste fotografie en beelden. Maar vergist u niet, dit alles dient enkel als omkadering van de drie verweven verhaallijnen. Geen top cinematografie, maar een evenwichtige film die hier en daar aangenaam onstabiel is, toch als u houdt van traagheid, een must bij hoge temperaturen.
