Changeling - Bespreking Cinema

Laat dit duidelijk zijn: ik had niet graag in de schoenen van Christine Collins gestaan. Op je eentje in de late jaren '20 een kind moeten grootbrengen, die zoon vervolgens spoorloos uit je leven zien verdwijnen en dan ook nog eens moeten opboksen tegen een corrupt politieapparaat dat zonder omzien zijn macht misbruikt, ga daar maar eens aan staan. Zo'n lijdensweg in een overtuigende film gieten is echter nog iets anders. Het eerste wat je voor elkaar moet krijgen, is dat de kijker zich kan inleven in de situatie van je hoofdfiguur, en dat is precies waar 'Changeling' teleurstelt. Hoe schrijnend en mensonterend het onrecht ook is dat Christine Collins te beurt valt, je kijkt er meestal naar alsof het een gerechtelijke reconstructie betreft. Dat ligt absoluut aan de vertolking van Angelina Jolie, die haar fraaie snoetje voortdurend in geplaagde uitdrukkingen wringt en gênant opvallend naar een Oscarnominatie solliciteert. Je kan het echter ook Eastwood zelf aanwrijven, die tijdens de eerste helft van zijn film nog wel een paar sterke scènes opbouwt (meestal zonder Jolie in de buurt) maar na ongeveer anderhalf uur hopeloos de pedalen kwijt raakt. (RN)