Waaraan zou het liggen dat je na een uur van The Scorch Trials je aandacht voelt verslappen? Is het omdat de film in tegenstelling tot zijn voorganger The Maze Runner geen centraal mysterie heeft dat opgehelderd moet worden? Of komt het omdat het verhaal van de ene locatie en confrontatie naar de andere trekt, zonder dat je goed weet waar het allemaal heen gaat?
The Scorch Trials heeft zeker zijn troeven. Hoofdacteur Dylan O’Brien komt beter uit de verf dan de vorige keer. Hij wordt omringd door doorgewinterd talent als Patricia Clarkson, Lily Taylor, Giancarlo Esposito, Alan Tudyk, Aiden Gillen en Barry Pepper. Sommige scènes zijn echt spectaculair (de ontsnapping uit de klauwen van de gangsterbende), of creepy (de ontmoeting met de extreem afgetakelde ‘Cranks’).
ar het blijft een feit dat The Scorch Trials na verloop van tijd zijn greep moet lossen, deels door een gebrek aan inspiratie, deels door de modale regie. Je kan het gevoel niet afschudden dat je het allemaal al eerder hebt gezien, en dat het je eigenlijk niet echt kan schelen wat de personages overkomt. En dat is niet de bedoeling, me dunkt.