Je moet kijken naar de mensen hun schoenen, is een van de kneepjes die rasverkoper Georges aan zijn dochter Sara leert. Met andere woorden: je moet letten op de details als je het verschil wil maken.
Het is een goeie raad die regisseur/scenarist Lenny Van Wesemael ook ter harte heeft genomen in haar eerste langspeelfilm. Café Derby loopt vol figuren die je gelooft, mensen van vlees en bloed. Dat de film sowieso gebaseerd is op Van Wesemaels eigen familie zal geholpen hebben, maar het is ook een kwestie van inzicht.
De cineaste geeft haar acteurs karakters waar ze hun tanden kunnen inzetten, en daar maken ze allemaal gretig gebruik van. De jonge hoofdactrice Chloë Daxhelet — die een zusje van Emma Watson zou kunnen zijn — verdient zeker een speciale vermelding. Toch is Café Derby ontegensprekelijk de film van Wim Opbrouck, en niet alleen omdat hij het personage speelt dat het meest tot de verbeelding spreekt. Opbrouck haalt even vlot de grandioze als de tragische kant van vader Georges naar boven, en leidt de hele film zo moeiteloos van guitige levenskomedie naar pijnlijk drama.
