Armoede, oorlog, wanhoop, paniek, belediging, vernedering, onderdrukking, mishandeling, verkrachting, koudbloedige moord, wat de hoofdfiguur uit The Cut meemaakt en ziet, is stof voor levenslange nachtmerries. De achtergrond is dan ook de Armeense genocide van 1915, toen het Ottomaanse Rijk tussen de 1 en 1,5 miljoen Armeniërs genadeloos afmaakte.
Op zich verdient regisseur Fatih Akin lof, want het vergt lef om daar als man met Turkse roots een film over te maken. Een staande ovatie krijgt hij echter niet, want de film in kwestie blijft steken bij die goede bedoelingen.
Misschien heeft het te maken met het grote budget dat Akin nodig had, of misschien durfde hij niet tot het uiterste gaan. Maar je kan er niet omheen dat The Cut ondanks al de miserie die hij in beeld brengt nooit naar de keel grijpt. Akin houdt het bij een braaf en nadrukkelijk melodrama over een man die hemel en aarde verzet om zijn gezin te herenigen. Je kan wel bewondering opbrengen voor het doorzettingsvermogen dat die hoofdfiguur aan de dag legt. Maar na het zoveelste doodlopende spoor dwalen je gedachten onvermijdelijk af naar de frisse pint of de lekkere maaltijd die op je staat te wachten.