“Don’t mess with the bull, you’ll get the horns.” De woorden van de hatelijke schooldirecteur uit The Breakfast Club gelden ook voor John Wick, zij het met een pak meer bloedvergieten.
Het gaat dan ook om een actiethriller die geregisseerd werd door een voormalige stuntman. Waarom het hoofdpersonage zo hevig uit zijn krammen schiet, speelt in wezen geen enkele rol — wat de film er niet van weerhoudt om het toch letterlijk uit te spellen. Hij haalt zijn kracht uit de lange aaneenschakeling van knokscènes en schietpartijen, en dan moet het gezegd dat de regisseur in kwestie het behoorlijk goed aanpakt.
John Wick heeft bij momenten iets van een videogame, maar dan vooral in de vloeiende manier waarop hij over het scherm glijdt. Het hoofdpersonage heet een meedogenloze moordmachine te zijn en zo komt hij inderdaad ook over. Kijkers die vinden dat actiefilms te weinig aandacht hebben voor de slachtoffers van het geweld dat ze tentoonspreiden, kunnen beter wegblijven bij John Wick. Maar als helder geënsceneerde en snedig gemonteerde geweldorgie heeft de film zeker zijn verdiensten.
