Wajda laat deze biopic kaderen binnen een interview dat de Italiaanse journaliste Oriana Fallaci afnam van Walesa vlak voor de staat van beleg in Polen werd uitgeroepen.
Na elke vraag en antwoord flitst de regisseur terug naar de opkomst van Walesa als populaire vakbondsleider, zijn vreedzaam verzet tegen het door de Russen ondersteund regime in zijn land, zijn overwinning op het regime en de uitrijking van de Nobelprijs voor de vrede aan de vrouw van Walesa. Indien we Wajda mogen geloven, en ik veronderstel dat we dat ook mogen doen, is Walesa een echte held van de werkende klasse. Want ondanks zijn theatraliteit, alledaagsheid en menselijkheid – Wajda toont dat Walesa daardoor zelfs een enigma is – ben je toch diep onder de indruk van de enorme moed en het indrukwekkend inzicht om geduldig, maar vastberaden de politie, de Poolse marionettenoverheid en de Sovjets te trotseren. Wajda maakt van zijn biopic meteen ook een metafilm door een fragment uit De Man van Ijzer, archiefbeelden en uiteindelijk een shot van de echte Walesa in zijn narratief te integreren. Alleen spijtig dat dit derde luik van de Gdansk-trilogie (met De Man van Marmer en De Man van Ijzer als twee eerste delen) wat abrupt stopt.
In het leven van Walesa moet toch een sterkere climax te vinden zijn geweest.
