Interview Frank Darabont (The Mist) - Dossier Cinema

Ik volg graag het voorbeeld van betere filmmakers dan ik... In 1994 stapte Frank Darabont voor het eerst achter de camera voor een bioscoopfilm en hij draaide 'The Shawshank Redemption', het verhaal van de vriendschap tussen twee gevangenen (Tim Robbins en Morgan Freeman) die een lange celstraf moeten uitzitten. Het werd niet bepaald een hit maar zijn reputatie groeide gestaag en vandaag staat hij te boek als één van de meest geliefde films uit de jaren '90 en één van de beste Stephen King-verfilmingen tout court. Niet mis voor een beginneling, al moet je wel weten dat Darabont op dat moment al 35 was en als schrijver al tamelijk wat ervaring had verzameld. Vijf jaar later keerde hij terug naar het werk van Stephen King voor 'The Green Mile', over een cipier (Tom Hanks) die te maken krijgt met een bijzondere gevangene. In 2001 volgde nog 'The Majestic', een warmhartig verhaal over een filmscenarist (Jim Carrey) die in de jaren '30 zijn geheugen verliest en opgevangen wordt in een klein stadje. Daarna zou het zeven jaar duren voor Darabont weer van zich liet horen maar het is wel met een nieuwe voltreffer. Voor 'The Mist' ging hij opnieuw te rade bij Stephen King maar deze keer heeft het een film met vlijmscherpe tanden opgeleverd, een huiveringwekkend verhaal over mensen die zich in een supermarkt verschuilen tegen een mysterieuze en dodelijke mist. Het horrorgenre doet het de laatste jaren terug goed. Hoe komt het dan dat je zoveel moeite hebt gehad om 'The Mist' op poten te krijgen? Frank Darabont: Eén reden: het einde. Een film als 'The Mist' maken is zeker niet de gemakkelijkste opdracht. Uiteindelijk is de commerciële leefbaarheid de enige maatstaf die studio's hanteren om een film te maken en als je dan een verhaal wil vertellen dat allesbehalve rooskleurig en lief is, schrik je per definitie veel potentiële investeerders af. Die schakelen donker namelijk gelijk met niet-commercieel en houden er hun vingers dus van af. Ik ben Bob Weinstein daarom ook zo dankbaar. Hij was de enige die er echt in geloofde en het geld op tafel wou leggen. Ik heb andere voorstellen gekregen maar dan moest ik bijvoorbeeld wel dat einde veranderen. Bob ging ermee akkoord op voorwaarde dat we met een kleiner budget wilden werken. Uiteindelijk hebben we de film gemaakt voor 15 miljoen dollar en op zes weken tijd, op de helft van de tijd die ik gebruikt heb om 'The Shawshank Redemption', 'The Green Mile' en 'The Majestic' te draaien. Maar dat vond ik niet erg. Ik worstel liever om de film te maken die ik in gedachten heb dan dat ik voor twee keer zoveel geld ingrijpende compromissen moet sluiten. Ik zou trouwens niet weten hoe ik dat moet doen. Misschien is die tijdsdruk de film net ten goede gekomen. Frank Darabont: Dat denk ik ook. Veel van mijn favoriete genrefilms, zoals 'Night of the Living Dead' en 'The Texas Chainsaw Massacre', zijn destijds ook voor weinig geld en aan sneltempo gemaakt. Dat heb ik ook proberen te integreren in de look van de film. Als ik een film wou maken die het gevoel moest geven dat het ter plekke gefilmd werd terwijl al dat onheil zich afspeelde, moest ik er de ongemakken maar bij nemen. Het heeft zeker ook geholpen dat ik ter voorbereiding een aflevering van 'The Shield' heb gedraaid. Die serie doet alles per definitie met schoudercamera en zonder veel poespas. Ze volgt gewoon de actie. Wat ook opvalt, is dat je nauwelijks muziek gebruikt, tot helemaal op het einde. Frank Darabont: Dat zijn dingen die je aanvoelt in de montagekamer. Daar krijg je een idee van wat je film al dan niet nodig heeft. Muziek is één van de elementen die je eventueel kan toevoegen en uitproberen. En ik merkte dat het keer op keer heel artificieel aanvoelde als ik muziek zette op een scène waar acteurs met elkaar praten. Dat heeft volgens mij te maken met de toon van de film en de documentaireachtige aanpak. Ik wou de film een vérité-gevoel geven, alsof je er echt bij bent. Nu ben ik een grote fan van filmmuziek, wat je trouwens merkt in mijn andere films, maar het is op zich weinig realistisch. En in dit geval klonk het vals. Daarom zit er hier en daar wel een beetje muziek, maar je merkt het bijna niet. Ik gebruik het voornamelijk voor de actiescènes. Helemaal op het einde wou ik wel luide muziek omdat de film daar in een andere versnelling geraakt en de toon verandert. Duurde het lang voor je tevreden was met de monsters? Computereffecten zien er vaak weinig geloofwaardig uit. Frank Darabont: Het klopt dat je een beetje welwillendheid van de kijker nodig hebt maar dat geldt voor alle speciale effecten. 'The Mist' wil qua toon hommage brengen aan de oude films van Ray Harryhausen, de grootvader van de speciale effecten, en die zien er allesbehalve realistisch uit. Maar je houdt er toch van omdat je ze in een bepaalde context kan plaatsen en omdat je weet dat die effecten gerealiseerd werden met de technologie die ze toen ter beschikking hadden. Een film die je bij de lurven grijpt en in het verhaal trekt, mag bovendien iets mindere effecten hebben, je zal het niet eens merken. Ik was heel blij met de computereffecten in 'The Mist' omdat ik weet hoe weinig tijd we hadden en hoe klein ons budget was. We moesten het doen met alles bij elkaar vier miljoen dollar, wat ongeveer 108 miljoen minder is dan 'Pirates of the Caribbean 3'. Het is dus een half mirakel dat de effecten er zo goed uitzien. Op de dvd zal er ook een zwart/wit-versie van de film staan. Het zou me niet verbazen dat die effecten daar nog beter lijken. Frank Darabont: Bizar genoeg heb je gelijk. Misschien heeft het te maken met de context, omdat we het meer gewoon zijn om dat soort monsters in oude zwart/wit-films te zien dan in de moderne cinema. In het oorspronkelijke verhaal zit een vrijscène. Waarom heb je die eruit gehaald? Frank Darabont: Omdat ik het gevoel had dat die scène niet in de puzzel paste. Stephen King kon het in zijn verhaal goed verantwoorden maar in de film lukte het niet. Iedereen zou het hoofdpersonage een klootzak vinden als hij van de situatie gebruik maakte om van bil te gaan en dat wou ik absoluut vermijden. Bij 'Jaws' had je ook zoiets. In het boek van Peter Benchley heeft het personage van de wetenschapper een affaire met de vrouw van de sheriff. Dat heeft me altijd een beetje naast de kwestie geleken. Gelukkig was Steven Spielberg verstandig genoeg om dat uit zijn plot te schrappen. Ik volg graag het voorbeeld van betere filmmakers dan ik. (lacht) Het hoofdpersonage uit 'The Mist' ontwerpt filmaffiches. Waarom heb je hem dat beroep gegeven? Frank Darabont: In Kings originele verhaal was hij al een grafisch kunstenaar, al deed hij vooral reclame. Ik heb er meer specifiek iemand van gemaakt die filmaffiches ontwerpt. Het is een knipoog naar één van mijn vrienden, Drew Struzan, een levende legende op het vlak van filmaffiches. Ik ben zo gek op wat hij doet dat ik de kans wou grijpen om zijn werk een beetje publiciteit te geven aan het begin van de film. De posters die je daar ziet hangen van 'Pan's Labyrinth', 'The Thing' en 'The Dark Tower' komen allemaal van hem. De mensen zullen hem waarschijnlijk het best kennen voor de posters die hij ontworpen heeft voor de 'Star Wars'- en 'Indiana Jones'-films. Ik vind hem absoluut briljant. Op de dvd van 'The Mist' zal er trouwens een korte hommage staan aan hem en zijn werk. Ik vind het belangrijk dat iemand als hij, die gewoonlijk nooit in de aandacht komt, toch ook eens in de bloemetjes wordt gezet. En waarom precies die specifieke affiches? Frank Darabont: Om verschillende redenen. 'The Thing' is één van mijn favoriete horrorfilms aller tijden. Ik heb trouwens een tijdje het idee gekoesterd om een soort vervolg te maken voor televisie. 'The Dark Tower' is een boekenreeks van Stephen King en daarvan heb ik ook aan een verfilming gedacht. En 'Pan's Labyrinth' is in mijn ogen nu al een klassieker, een absoluut meesterwerk. Guillermo del Toro, de regisseur, is intussen een goeie vriend geworden en die poster hangt op een prominente plaats bij mij thuis in mijn filmkamer. Ruben Nollet