Australia: interview de Hugh Jackman - Dossier Cinema

Jackman is een eeuwige gentleman. Als hij ons ontvangt in Amsterdam, tovert hij in een nanoseconde zijn betoverende glimlach boven. Hij begint onmiddellijk over 'Australia', het indrukwekkende verhaal over een stijve Britse lady (Nicole Kidman) en een ruwe bonk (Jackman, natuurlijk) die samen een stukje dor land proberen op te waarderen. "Aan een productie als deze had ik nog nooit meegewerkt.", aldus een enthousiaste Jackman. "Het gebeurde dat ik een praatje stond te maken met Nicole en dat we plots op en neer begonnen te springen van geluk. Een dergelijke film wordt waarschijnlijk nooit meer gemaakt. Het is een unieke kans om de Australische locaties, verhalen, geschiedenis en weerbarstigheid in de bloemetjes te zetten. Het is een zegening dat ik van zo'n droomproject deel mag uitmaken." Het lijkt geen simpele film om te maken. Hugh Jackman: "Man, het was een ongelooflijke ervaring! Films worden zelden nog op zo'n epische schaal gemaakt. We trokken met de hele ploeg naar de Outback. Die tocht duurde een hele poos en het was een heus karwei om al het materiaal te vervoeren. We brachten 1500 koeien mee en sliepen in tenten en caravans. Het was een heftige onderneming. Alleen iemand van het kaliber van Baz kan een dergelijk project tot een goed einde brengen. Zijn durf en briljantheid kennen geen grenzen. Bovendien maakte het feit dat ik zelf een Australiër ben deze productie alleen maar specialer. In vergelijking met 'Australia' lijken mijn andere films wegwerpproducten!" Was het een gevaarlijke onderneming? Hugh Jackman: Het was op zijn minst uitdagend. Mijn personage heet The Drover. Hij is een Australische variant op de Amerikaanse cowboy. Hij voert vee van het ene punt naar het andere. Hij trekt door de meest onherbergzame streken en is dus allesbehalve een softie. (Lacht) Vormde al dat paardrijden geen probleem? Hugh Jackman: Elke acteur zegt dat hij kan paardrijden als producenten hem dat vragen. Tijdens de opnames van 'Kate and Leopold' had ik al wel wat ervaring met paarden opgedaan, maar toen ik Baz' script las, wist ik dat er enorm veel werk aan de winkel was. (Lacht) In het jaar dat vooraf ging aan de shoot zat ik elke dag minstens een uur of twee op een paard. Alleen op die manier kon ik mijn personage geloofwaardig neerzetten. Leerde je veel bij over je geboorteland? Hugh Jackman: Ontzettend veel zelfs. Om mijn rol voor te bereiden deed ik heel wat research - dat spreekt vanzelf. Baz gaat als een bezetene te keer als het op dat punt aankomt. Dat werkt bijzonder intimiderend, eh, inspirerend. (Lacht) De film gaat grotendeels over de oorspronkelijke bewoners van Australië, de Aboriginals. Het is echt ongelooflijk wat onze blanke voorvaderen hen hebben aangedaan. Daarnaast wist ik amper iets over de Japanse bombardementen op onze natie. Zo werden we niet één keer, maar 64 keer aangevallen en was de vernieling dubbel zo groot als in Pearl Harbor. Officieel vielen er bij die bombardementen 3000 slachtoffers. Maar als je weet dat de dode Aboriginals niet op de regeringslijsten werden genoteerd, besef je dat het dodental veel hoger moet gelegen hebben. Ik hoop dat Baz, Nicole en ik ons steentje kunnen bijdragen met deze prent om de zonden van onze natie op een of andere manier goed te maken. Vertel eens wat meer over je personage. Hugh Jackman: Hij is een eenzaat, een echte buitenstaander. In een ver verleden was hij getrouwd met een Aboriginal-vrouw die stierf aan tuberculose. De goegemeente noemt hem een 'combo' omdat hij een verfoeibare relatie had. Destijds was het illegaal om met een niet-blanke vrouw te huwen. Daarom werd hij uitgestoten door de zogenaamde beschaafde wereld. Tegelijkertijd werd hij nooit geaccepteerd door de Aboriginals. Dat maakte van hem een echte outsider. Er zat dan ook niks anders op dan dat de beste in zijn vak te worden. Hij is de evenknie van Clint Eastwoods cowboy-zonder-naam. Kan je de relatie tussen Nicole's personage en het jouwe toelichten? Hugh Jackman: Natuurlijk. Baz heeft nooit een geheim gemaakt van zijn passie voor 'The African Queen', de romantische klassieker van John Huston met Humphrey Bogart en Katharine Hepburn in de hoofdrollen. Die prent, 'Out of Africa' en 'Gone with the Wind' vormen de grote voorbeelden voor onze productie. Als je die epossen in een pot met elkaar zou vermengen, krijg je een goed beeld van de relatie tussen onze personages. Nicole en ik kennen elkaar al 15 jaar. Mijn echtgenote is haar beste vriendin. Dat zorgde ervoor dat we perfect op elkaar afgestemd waren. Jullie hadden geen geheimen voor elkaar? Hugh Jackman: Dat heb ik niet gezegd. Als je zoveel tijd samen doorbrengt op locatie, kom je steeds meer over elkaar te weten. De opnames duurden net geen twaalf maanden. Je kunt dus al raden hoe close we naar het einde toe waren. Als je geen relatie met iemand hebt, zal je hem nooit echt kennen. Behalve als je samen op een filmset hebt gestaan. Zoiets is namelijk enorm stresserend. Bovendien was onze onderneming ook nog eens een echte fysieke uitdaging. De temperaturen stegen soms tot boven de 50 graden. Onze kostuums zaten allesbehalve comfortabel. We zaten urenlang op paarden. En we moesten elke nacht in een tentje slapen. Nee, we werden niet bepaald in de watten gelegd. (Lacht) Zette Nicole het nooit op een zeuren? Hugh Jackman: Ik heb nog nooit met een professioneler iemand samengewerkt! Dat meen ik. Ik kom uit de theaterwereld. Iemand in die kringen een professional noemen is het hoogste goed. Nicole werkt zichzelf altijd volledig uit de naad. Ze let op het kleinste detail. En ze is beleefd tegen elke extra. Ze is een van de hardste werkers die ik ooit heb ontmoet. Ik heb al met grote namen samengewerkt en één ding weet ik zeker: als je lang wil meedraaien, moet je zoals Nicole te werk gaan. Ze is nog altijd even bevlogen als op de dag dat ze de acteerschool verliet. Ik heb enorm veel bijgeleerd van haar speeltechniek. Ze is werkelijk fenomenaal. Was het niet vreemd om met iemand samen te werken die je in je privéleven heel goed kent? Hugh Jackman: Eigenlijk niet. Het was simpelweg een geweldige ervaring. Tijdens de voorbereidingen gingen we samen fitnessen en paardrijden. Op die momenten werd dit onderwerp natuurlijk uitvoerig besproken. Het viel ons op dat onze relatie in het echte leven enorm verschilde van die tussen de personages die we binnenkort gingen spelen. Hij is een bruut, zij een dame. Voor Nicole geldt dat laatste ook, maar ik ben niet bepaald een wildeman. (Lacht) Na al onze gesprekken beseften we dat we van geluk mochten spreken dat we elkaar zo goed kenden. Het zorgde voor een veilig gevoel. Er was sprake van onvoorwaardelijk vertrouwen. Daardoor konden we onze instincten het zware werk laten doen. Is Baz echt zo'n moeilijke mens als de kwatongen beweren? Hugh Jackman: Iedereen weet dat hij een perfectionist is. Alle details in zijn films moeten kloppen. Dat wil echter niet zeggen dat hij als een regelrechte regelneef gaat lopen vitten op de set. Elke dag namen we de scènes door die we gingen draaien en elke dag stond er een perfecte kop thee voor mijn neus. Na drie maanden had ik pas door dat het steeds om dezelfde kop ging. (Lacht) Toen herinnerde ik me dat ik Baz had verteld dat ik een bepaalde soort thee heel lekker vind. En ja hoor, hij had ervoor gezorgd dat die steeds voorhanden was. Wat maakt Baz tot zo'n fantastisch regisseur? Hugh Jackman: Niets ontgaat Baz. Hij kan urenlang over een shot doen totdat het helemaal juist zit. Dat betekent dat je soms vier dagen over een scène van enkele seconden kunt doen. Tegelijkertijd gebeurde het ook dat we een langere sequentie op een halve dag klaar hadden. Weet je wanneer hij echt gelukkig is? Als het haar op zijn nek recht gaat staan. (Lacht) Daarvoor wil hij niet stoppen met filmen. Als je aan een toneelstuk werkt, voel je samen met de rest van de cast en crew dat de puzzelstukjes in elkaar beginnen te passen. Bij film ligt zoiets veel moeilijker. Je mag blij zijn als je dat gevoel één keer per week ervaart. Baz slaagt er daarentegen in je het gevoel te geven dat er elke dag iets magisch is gebeurd. Vloekte je nooit tijdens de lange draaiperiode? Hugh Jackman: Het was inderdaad een lange shoot, maar als hij nog twee jaar langer had geduurd, had me dat niets uitgemaakt. Baz daagt je uit, dat is het leukste dat een acteur kan meemaken. Bovendien woon ik op tien minuten van de studio waar we draaiden. Echt klagen kon ik dus niet. En, zoals ik reeds zei, de kans om al die droomlocaties te bezoeken kon ik toch moeilijk laten liggen? Ben jij een echte Australiër? Hugh Jackman: Mijn ouders komen uit Engeland. Ze verhuisden naar Australië in 1967. Het daaropvolgende jaar werd ik geboren. Mijn ouders en andere immigranten uit die periode stonden bekend als 'ten pound poms' omdat de Australische regering probeerde om geschoolde Engelsen en Canadezen te 'importeren'. Hun lokmiddel: voor een luttele tien pond kon je je hele familie naar het land laten reizen. Waarom zijn je ouders verhuisd? Hugh Jackman: Mijn vader praat niet graag over het verleden, maar op een dag durfde ik het toch aan om hem dat te vragen. Hij zei dat hij dacht dat het een slimme beslissing was voor de ganse familie. Hij had al drie kinderen en er was een vierde op komst. Ik was nummer vijf. Hij was een boekhouder voor Price Waterhouse en verdiende goed zijn kost. Waarschijnlijk dacht hij dat vijf kinderen opvoeden in Londen onbetaalbaar zou zijn. Daarom vertrok hij. Mijn moeder vertelde me ook dat de ongerepte natuur en de mogelijkheden in Australië hen enorm aanspraken. Laatste vraagje: 'Australia' is een enorm emotionele film. Huil jij zelf vaak wanneer je een film bekijkt? Hugh Jackman: Dat gebeurt af en toe. Je krijgt me echter niet makkelijk aan het huilen. Zakdoeken meebrengen naar de bioscoop: dat doe ik niet. (Lacht) 'Tsotsi' van Gavin Hood deed me recentelijk in tranen uitbarsten. Daarom vroeg ik de Zuid-Afrikaanse cineast om het op stapel staande 'Wolverine' te regisseren. Ik hoop dat hij die prent een emotionele meerwaarde zal bezorgen. Ik herinner me dat 'Shadowlands' van Richard Attenborough me ook aan het huilen bracht. Die laatste scène van Anthony Hopkins zal me altijd bijblijven. Een ding weet ik zeker: 'Australia' zal menig mens doen snotteren! Bedankt voor het gesprek! StevenTuffin