Thuis bij Pixar - Dossier Cinema

'Doe de groeten aan Buzz en Woody van me. Ik ben hun grootste fan!' Met die woorden is de toon van mijn reis richting Pixar gezet. Ze worden geuit door de strenge immigratieofficier die me aanvankelijk machinaal ondervroeg over mijn verblijf in de Verenigde Staten. Als hij echter hoort dat ik beroepsmatig een bezoekje breng aan het animatiehuis achter knallers als 'Finding Nemo', 'Ratatouille' en 'Up', verdwijnt zijn strakke frons als sneeuw voor de zon en verschijnt er een gelukzalige glimlach op zijn gezicht. 'Ik kan niet wachten tot de film in de zalen draait', fluistert hij. Met hem de rest van Amerika blijkt al gauw. Tijdens de taxirit van San Francisco International Airport zie ik talloze 'Toy Story 3'-billboards de zijbermen van de autosnelweg opfleuren. McDonald's geeft bij aankoop van een Happy Meal gratis 'Toy Story'-speelgoed weg. Zelfs de anders oh zo stijve bedienden van het indrukwekkende Four Seasons Hotel kunnen hun enthousiasme niet onderdrukken wanneer ze ontdekken waarom ik onder hun dak verblijf. 'Kan je geen 'merchandise' voor me fiksen?', klinkt het meer dan één keer. Dat de 'threequel' zoveel teweegbrengt bij de plaatselijke bevolking hoeft niet te verbazen. Het gaat voor hen om veel meer dan een populaire filmreeks, het gaat om het succesverhaal van Pixar, de wonderlijke animatiestudio die kantoor houdt in Emeryville, net aan de overkant van de San Francisco Bay. Na een voorgeschiedenis in speciale effecten, commercials en kortfilms bracht het bedrijf in 1995 'Toy Story' uit. Een triomf op alle gebieden, zo bleek: de allereerste volledig computergeanimeerde langspeelfilm, unaniem geloofd door de filmpers en aanbeden door het publiek- de prent bracht wereldwijd zo'n 350 miljoen dollar op. Anno 2010 is Pixar uitgegroeid tot een 'major Hollywood player' die andere animatiestudio's op alle gebieden het nakijken geeft. De inkomstenteller geeft momenteel zo'n 5,5 miljard dollar aan, er staan maar liefst 24 Oscars, 6 Golden Globes en 3 Grammy's op de schouw en recente producties als 'The Incredibles', 'Ratatouille', 'WALL-E' en 'Up' worden door talloze filmcritici tot de beste films van het laatste decennium gerekend. Als ik zenuwachtig de bedrijfsgronden betreed, merk ik onmiddellijk iconische bureaulamp Luxo Jr. op. Een gigantische replica van de hoofdfiguur uit Pixars eerste kortfilm en latere studiomascotte pronkt voor de entree van de glazen 'main building'. Ook in de grootse inkomhal blijkt het genieten geblazen: levensechte kopieën van de harige Sulley en de eenogige Mike uit 'Monsters, Inc.' verwelkomen bezoekers en personeel, uit legosteentjes vervaardigde versies van de 'Toy Story'-figuren staan tentoongesteld in een hoek en een aandoenlijke reproductie van Remy, de kokerellende rat uit 'Ratatouille', prijkt op het onthaalbureau. Het pièce de résistance is een reusachtige versie van 'Ken's Dream House', het betoverende vrijgezellenoptrekje van Barbies potentiële wederhelft, die een belangrijke rol speelt in het derde 'Toy Story'-avontuur. 'Deze constructie bewijst hoe belangrijk locaties zijn voor onze producties', vertelt Maureen, een volslanke medewerkster die me rondleidt. 'Of het nu gaat om de verwoeste Aarde uit 'WALL-E' of de kinderkamers uit 'Toy Story' en 'Monsters, Inc.': onze animatoren spenderen heel wat uren in en rond 'real life'-reproducties van deze plekken. Op die manier leren ze elke eigenschap - van lichtinval tot perspectief - kennen.' 'Ga maar binnen', gniffelt mijn begeleidster terwijl ze een mysterieuze deur openhoudt. Plots bevind ik me in een minibioscoop uitgerust met een indrukwekkend geluids- en beeldsysteem én enkele supercomfortabele zetels. 'Ga maar zitten', zegt een vriendelijk ogende man met een petje op het hoofd. 'Ik ben Lee Unkrich, aangenaam.' Ik moet even slikken, ik zit immers onverwachts naast de regisseur van 'Toy Story 3'. 'Ik zal niet bijten, hoor', lacht Unkrich me toe. 'Normaliter had iemand anders de volgende demonstratie gegeven, maar wegens persoonlijke redenen kon hij niet komen.' Vervolgens toont Unkrich me hoe de geliefde 'Toy Story'-figuurtjes een digitale oppoetsbeurt hebben gekregen. 'De oorspronkelijke bestanden waarin Woody en co. opgeslagen werden, bleken zo gedateerd dat we ze niet konden openen met onze huidige software. De oude computers van zolder halen was niet bepaald een optie, vandaar dat we besloten om opnieuw van nul te beginnen.' Uit een reeks vergelijkende beelden wordt duidelijk hoe de 1995-versie van Woody er best krakkemikkig uitziet. 'Onze animatiesoftware stond toen nog maar in z'n kinderschoenen.', geeft de filmmaker toe. De nieuwe versie oogt daarentegen indrukwekkend gedetailleerd. 'Ik denk niet dat we deze figuurtjes nog perfecter krijgen.' 'Tijd om naar de eerste verdieping te gaan', onderbreekt Maureen. Op het gelijkvloers bevinden zich naast de inkomhal en de bioscoopzaal ook nog het restaurant voor de werknemers en een winkeltje vol memorabilia. Eén hoog - meteen de hoogste verdieping van het gebouw - moet dus wel de werkvloer zijn. 'Inderdaad, hier bevinden zich al de kantoren waar we urenlang naar onze computerschermen zitten staren.' De gangen die de bureaus verbinden, zijn gedecoreerd met 'story boards', met de hand of de computer vervaardigde schetsen die het verhaalverloop van alle Pixar-parels schematisch weergeven. 'Naast de locaties en de personages vormt het verhaal het belangrijkste onderdeel van onze projecten. Door uitvoerig gebruik te maken van 'story boards' kunnen we verschillende zaken uitproberen voordat we daadwerkelijk beginnen te animeren.' Als mijn oog valt op een spaghettiwesternachtige sequentie die nergens in de trilogie te bespeuren valt, licht Maureen toe: 'Aanvankelijk was dit de openingsscène van deel drie. Omdat het overkoepelende verhaal op een bepaald moment een andere richting uitging, werd deze echter geschrapt.' Na een blik op enkele hilarische foto's van de vele verkleedpartijtjes die de Pixar-medewerkers organiseren, neemt Maureen afscheid van me. Ik begeef me terug naar het gelijkvloers, waar de deuren van het voorgenoemde winkeltje openstaan. Tijd om de kredietkaart boven te halen en wat Pixar-magie mee naar huis te nemen!