Een everzwijn met een blauwe videocassette in de maag. Een schooldirecteur die gekleed als vrouw rondrijdt in een legerjeep. Een dermatoloog met een verschrikkelijke huidziekte. Een filmproducent die voor de lol surfers afknalt van op zijn balkon. Een aspirant-regisseur die naar de bioscoop gaat en daar de film ziet die hij eigenlijk wou maken.
Réalité — of Reality, als u de voorkeur geeft aan de Engelse titel — barst van de vondsten die de wenkbrauwen doen fronsen.
Het gaat dan ook om nieuw werk van de Fransman Quentin Dupieux, die zich vijf jaar geleden internationaal doorbrak met Rubber, een verhaal over een moorddadige autoband. Met veel gevoel voor understatement kan je stellen dat Dupieux van absurde humor houdt. Logica interesseert hem nauwelijks, zolang hij zijn publiek maar op het verkeerde been kan zetten. Ik moet eerlijk toegeven dat ik in het verleden al snel verveeld raakte door die frivole stijl.
In Réalité doseert hij zijn buitenissigheden en zonderlinge invallen echter veel beter, waardoor je tot het eind geïntrigeerd blijft. En dat is absoluut een hele prestatie.