Synopsis
Een man van veertig wordt onverwacht ontslagen. Plots heeft hij zeeën van tijd en moet hij zijn leven opnieuw inrichten. Hij wandelt rond in de stad, hij fotografeert en af en toe ontmoet hij zijn getrouwde minnares met wie hij steeds meer en meer onenigheden heeft. Zijn situatie als dopper heeft onverwachte gevolgen voor zijn amoureuze leven! En net zoals elke dopper moet hij naar de stempelcontrole (toen nog elke dag) en wordt hij verondersteld actief naar werk te zoeken. Maar wil hij dat laatste wel? Is het niet eindelijk tijd om gelukkig te zijn? In zijn zoektocht naar de zin van het leven, "zijn" zin van het leven, ontmoet hij een jong meisje, dat revolteert tegen haar banale bestaan. Zo ontstaat een ongewone vriendschap tussen die twee dolende zielen.
Jan Decleir, ongetwijfeld de beste Vlaamse acteur, zet hier een sterke vertolking neer in een film van de vorig jaar overleden regisseur Frans Buyens. Over deze autodidact die voornamelijk sociaal geëngageerde documentaires realiseerde zegt men wel eens dat hij "de minst commerciële, maar de meest productieve cineast" is. "Tijd om gelukkig te zijn" dateert van begin jaren '80, een crisisperiode met torenhoge werkloosheid. Deze film neemt positie in: niet doordat ze jobs eist voor alle werklozen, maar omdat er pertinente, actuele vragen gesteld worden naar de beleving van werken en werkloosheid. Een zeldzaamheid.
