Synopsis
16 Iranese asielzoekers vangen een hongerstaking aan op 30 december 2003 in de sacristie van de Miniemenkerk in Brussel. De camera registreert gedurende de negende en de tiende dag hun individuele woorden, wat ze niet meer willen beleven, wat hen aanzet om deze ultieme daad te stellen, de tijd die voorbijgaat en het leven dat ontglipt, op het moment dat er nog voldoende energie is om te getuigen. Een hongerstaking heeft enkel zin indien ze publiek is. In deze enscenering die ons wordt aangeboden, wordt de reactie van het publiek met ongeduld afgewacht. Bevangen door de verhalen uit Iran, bieden fragmenten uit de parabel "Een Hongerkunstenaar" van Franz Kafka stof tot nadenken over deze publieke daad die verder gaat dan het "huis clos" van de film, waarin het onbevattelijke de blik van het publiek imperatief nodig heeft om zinvol te zijn.
