Third Person is de typische film van een man die vooral een schrijver is en graag met zijn publiek speelt. Misschien juist daarom dat de wereldpers zich niet zo enthousiast heeft uitgelaten over de prent.
De film begint aanvankelijk als een trio van verhalen die geen verband met elkaar lijkt te hebben. Maar dan merk je dat de relaties tussen de personages complexer zijn dat je had vermoed en dat er, toch heel anders dan bij Crash, parallellen zijn in de verschillende verhalen. Tot je tenslotte moet vaststellen dat Haggis nog een laatste troef achter de hand hield. Die troef werkt echter meer intellectueel dan emotioneel, of minder goed voor toeschouwers met een bepaald verwachtingspatroon. Het pleit echter voor Haggis dat hij zijn eigen ding deed op een radicale manier, waardoor hij de klassieke narratieve structuren en verhalen in vraag stelt. Misschien had hij de toeschouwer iets vroeger op de hoogte moeten brengen van wat er aan de hand is, want had die daar nog tijdens de film over kunnen nadenken. Zoals de film nu is, wordt de toeschouwer wandelen gestuurd met een hele reeks vragen. En die houdt daar niet zo van, zeker niet in het geval van een film die je pas na de generiek kan reconstrueren.
Maar hoe dan ook, Third Person is veel interessanter dan wat de meeste reviews willen doen geloven.