Zoals in de meeste van zijn films ging Woody Allen hier op zoek naar een ouder filmmodel als basis. En hij verbergt dat ook niet.
Blue Jasmine was een tragikomische herwerking van A Streetcar named Desire van Kazan en het bittere Sweet and Lowdown ging terug naar La Strada van Fellini.Voor Magic in the Moonlight heeft Allen nog eens Ansiktet of The Magician uit 1958 van Ingmar Bergman bekeken.
Maar Allen herwerkte het gegeven drastisch en maakte er een romantische komedie van. En een komedie die prima functioneert, dankzij spitante dialogen, een forse vertolking van Colin Firth en een leuk spel met de toeschouwer. Wat dat laatste betreft hangt het kijkplezier een beetje af van hoe je tegenover ‘het bedrog’ aankijkt. Je weet dat Emma Stone een bedriegster is, tenzij je gelooft in echte magie. Maar je weet dat Allen daar niet in gelooft. Anderzijds identificeer je je met Colin Firth die in magie begint te geloven.
Op de duur wordt het moeilijk om nog met Firth mee te gaan, want hij evolueert van een arrogant genie tot een flauwe sul. Maar misschien wilde Allen daar juist mee spelen.