Hoewel Dawn of the Planet of the Apes, de rechtstreekse sequel van Rise of the Planet of the Apes, vaagweg overeenkomt met Conquest of the Planet of the Apes, nummer vier uit de originele filmserie, lijkt de plot iets meer op die van Battle for the Planet of the Apes, de vijfde film.
En zoals die laatste film is Dawn een amper vermomde western. De apen leven zoals indianen in stamverband in de bossen en de mensen zijn zoals de oude pioniers die trachten te overleven in een zeer gevaarlijke wereld. Ook de haat tussen aap en mens gaat terug naar de Far West van de 19de eeuw. Maar heel nieuw is dat gegeven natuurlijk niet. En mogelijk heeft men na acht films zowat alle metaforen uit de Planet of the Apes ontgonnen. Maar wat Dawn toch weer de moeite maakt zijn de geweldige motion capture-apen, vooral dan het werk van Andy Serkis als opperchimp Caesar en Toby Kebbell als ex-proefkonijn Koba.
Het minst geslaagd zijn de sentimentele scènes met een bizarre computerbabychimp en de weinig subtiele manier waarop goed en kwaad wordt voorgesteld. Maar goed, iets anders hadden we eigenlijk niet verwacht van een Hollywoodfilm. Bovendien is Dawn behoorlijk spannend zoals een goede B-film spannend kan zijn. Als Fox echt goede ideeën heeft voor een derde film (te verwachten in 2016) dan zullen we zeker gaan kijken.