Wat er fantastisch is aan Boyhood, is dat de film heel wat meer doet dan "alleen maar" slagen in de uitdaging die regisseur Richard Linklater zichzelf had opgelegd: zijn acteurs twaalf jaar lang filmen om, naar het voorbeeld van hun personages, de natuurlijke invloed van de tijd aan het werk te zien.
Deze uitdaging, die nog nooit is vertoond in de geschiedenis van de cinema, had uiteindelijk niet méér kunnen zijn dan een gimmick met een hoge toegevoegde promowaarde. Linklater maakt er een onvergetelijke ervaring van die ons, via het dagelijks leven van de personages, het miraculeuze gevoel geeft dat de cinema erin slaagt om het echte leven, de realiteit, aan te raken. We volgen het personage van Mason, die we zien groeien van 6 tot 18 jaar, en zijn gescheiden ouders (Hawke en Arquette, perfect en zonder franjes). Boyhood fotografeert met een panoramische blik de aspiraties, ontgoochelingen en vreugdes van deze personages die ons zo nabij staan, en geeft ons tegelijkertijd een overzicht van de politieke en sociale evolutie van Amerika. De montage is verbijsterend, de muziek wordt voortreffelijk gebruikt... terwijl de consoles van videospelletjes het verstrijken van de tijd symboliseren.
Zo wordt deze 12-jarige reis, die in twee uur en veertig minuten is samengevat, een moment van ademloze betovering, waarna men de bioscoop verlaat met een glimlach van het ene oor tot het andere en een onstuimig kloppend hart.