Van de gebroeders Dardenne moet je geen komedies, westerns en andere genrefilms verwachten. Ze werken nu eenmaal binnen hun niche. Maar ze doen dat fantastisch en binnen die niche weten ze altijd weer wat nieuw te vinden.
De premisse van Deux jours, une nuit is bijna belachelijk simpel en de regie ziet er evident uit. Maar niets is minder waar. De gebroeders zijn gefocust en gaan – om het wat oneerbiedig te zeggen – als panters op hun doel af. Daardoor voelt de queeste van Sandra bijna aan als een thriller.
Je krijgt net genoeg informatie en het hoofdpersonage wordt nooit een zielige trut, waardoor je meeleeft en wil, neen eist, dat ze haar job mag behouden. Daarnaast groeit je walging voor het perverse beleid van de baas en zijn hulpje dat je niet anders kan dan te supporteren voor de ‘nobody’ die er psychisch onderdoor dreigt te gaan. Maar de Dardennes schilderen op geen enkel moment een zwartwitportret. Alles blijft genuanceerd en dus zeer geloofwaardig.
Tijdens dit schrijven hebben de gebroeders nog geen derde Gouden Palm binnen. Maar voor deze film verdienen ze die. En als ze hem niet krijgen, mag Marion Cottillard de prijs voor de beste actrice krijgen. Want de Dardennes hebben haar tot een fenomenale vertolking gegidst.