Naar het schijnt flitst je leven voor je ogen als je op het puntje van de dood staat. The Quiet Ones heeft een gelijkaardig effect, al is het niet omdat hij je zo onwaarschijnlijk de stuipen op het lijf jaagt. Hier zijn het geen momenten uit je leven die voor je ogen schieten maar herinneringen aan andere films, veelal klassiekers uit het genre.
The Haunting, Poltergeist, The Changeling, The Blair Witch Project, allemaal komen ze om de hoek piepen. Daar is niets mis mee natuurlijk. Als je toch wil stelen, kan je dat maar beter bij de besten doen.
Ijzingwekkende creativiteit en vernieuwende vondsten zijn niet meteen de grootste troeven die regisseur John Pogue op tafel slaat maar dat maakt niet zoveel uit. Het lukt hem geregeld om met gekende en beproefde middelen een doeltreffend griezelsfeertje op te koken.
Soms werkt hij daarvoor uitsluitend met insinuaties, soms doet hij een beroep op speciale effecten. Pogue is gelukkig slim genoeg om nooit overdadig met computerbeelden te smijten. Dat hij een paar prima acteurs voor zijn camera heeft (Jared Harris als de professor voorop), doet de film uiteraard ook geen kwaad.