Joe: Wilde baard, diepe frons - Bespreking Cinema

   - 

Laat ik er maar voor uitkomen: ik ben een grote fan van Nicolas Cage. Voor mij is hij een van de grote acteurs van zijn generatie, een van de weinigen die zijn beroep echt als een kunst bekijkt. Hij schrikt er niet voor terug om op alle mogelijk manieren met zijn vak te experimenteren.

Soms gaat hij daarbij verder uit de bocht dan de gemiddelde kijker lief is maar vervelend of oninteressant wordt hij nooit. En dat is in mijn ogen een van de grootste complimenten die een artiest kan oogsten.

Onder de kundige leiding van regisseur David Gordon Green kiest hij voor het eerst sinds lang nog eens voor een rol die stilte nodig heeft, al is het zeker niet zo dat Cages personage Joe niets te zeggen heeft. Alleen behoren de woede en uitzinnigheid in zijn geval tot het verleden, en zo wil Joe het heel graag houden. Je voelt echter voortdurend dat hij daarvoor enorm veel zelfbeheersing aan de dag moet leggen. De manier waarop Cage die innerlijke onrust duidelijk maakt, is sterk.

Maar hij is niet de enige die lauweren verdient. Als Joe zo’n diepe indruk nalaat, is het evenzeer door de présence en treffende vertolkingen van Tye Sheridan (als de jonge Gary) en van Gary Poulter (als de venijnige en gewelddadige vader).

 

 Meningen

 Al het nieuws cinema

Joe

Joe

Drama  Regie: David Gordon green Met: Nicolas Cage, Tye Sheridan, Ronnie Gene Blevins In de gemene en ruige wereld van een stadje in Texas probeert de ex-gevangene Joe Ransom zijn duistere verleden achter zich te laten. Hij leidt een eenvoudig leven. Overdag werkt hij bij een houtbedrijf, 's nachts drinkt hij. Maar wanneer de vijftienjarige Gary - een jongen die zijn familie... Verder lezen...

Newsletter
Schrijf u nu in op onze nieuwsbrief: