Het duistere Galactische Keizerrijk (the Empire), nu The First Order geworden, lanceert opnieuw zijn strijd om suprematie, en tracht deze keer de Jedi’s en de Resistance (de vroegere Rebel Alliance) eens en voor altijd te vernietigen. Om dit te doen beschikken ze over een nieuw massavernietigingswapen, Starkiller… de Death Star is er niets mee vergeleken. Natuurlijk zal het licht niet onderdoen voor de duisternis, zeker niet zonder moedig gevecht.
Dit scenario, alom bekend (vol citaten en archetypes) heeft niet zo veel belang, net zoals de vele ontleende elementen uit – hoofzakelijk – episode IV en V van deze succesvolle franchise.
Als we een snelle samenvatting maken, dan kunnen we zeggen dat van de 6 voorgaande film er amper 2 hun plaats verworven hebben in het S-F pantheon : A New Hope en The Empire Strikes Back, een voorbeeld van dramatische perfectie. Het overige is nutteloos, een beetje beschamend soms, afgezien van de animatiereeks The Clone Wars. Lucas heeft zijn franchise de dood ingegraven, en heeft zich moeten overgeven. Gelukkig maar.
J.J. Abrams komt op zijn beurt met een interessant vervolg en herinterpreteert, in dit verhaal dat zich 30 jaar later afspeelt, sleutelmomenten van de saga (en dit met vlag en wimpel) : een barscène, een confrontatie tussen vader en zoon op een brug over een duizelingwekkende afgrond, de aanval van de nieuwe basis van The First Order… zoveel overgenomen elementen, maar geremodelleerd en krachtig, zonder dat het verhaal stagneert, die deze nieuweling met gigantisch potentieel, legitimeren en consolideren. Plezierig, soms ook erg grappig, ontroerend of vol energie, The Force Awakens doet ons weer geloven!
