Als je Les Cowboys ziet, zou je denken dat regisseur Thomas Bidegain de voorbije twee jaar alle kranten goed gelezen heeft om een plot te verzinnen. De film voert voortdurend gebeurtenissen en thema’s op waar de media vandaag bol van staan.
Ik laat die in deze recensie liever onbenoemd om niet al te veel te verklappen. Maar ik kan wel zeggen dat je gemakkelijk meeleeft met hoofdfiguur Alain, die zich niet op zijn gemak voelt wanneer hij in Arabische wijken op zoek moet naar zijn verdwenen dochter.
Die actuele kant is echter maar één aspect van een film die zo rijk is dat je hem drie keer na elkaar kan bekijken en toch telkens weer iets nieuws ontdekken. Bidegain ontpopt zich in zijn regiedebuut tot een meesterverteller, niet alleen met woorden maar ook met beelden. En hij laat zien dat hij zijn acteurs tot sterke vertolkingen kan brengen.
De jonge Finnegan Oldfield, die zoon Kid speelt, laat zijn personage in de loop van het verhaal knap evolueren van een verlegen knaap tot een verbeten jongeman. Les Cowboys is echter ontegensprekelijk de film van François Damiens, die zijn imago als grappenmaker eens en voor altijd afschudt met een immens indringende prestatie als vader Alain.