Angelina Jolie is een moedige vrouw die het aandurft om risico’s te nemen. Na de oorlogsdrama’s In the Land of Blood and Honey en Unbroken waagt ze zich aan een intimistisch relatiedrama waarin de creatiedrang wordt geëxploreerd en een voyeuristisch spelletje met de voyeur bij uitstek, het publiek dus, wordt gespeeld.
By the Sea bevat een interessante gelaagdheid en het pleit voor Jolie dat ze het geheel op een volwassen manier benadert. De film neigt duidelijk naar de Europese cinema met knipogen naar Le Mépris van Jean-Luc Godard en de drama’s van Antonioni. Maar Angelina Jolie is een Amerikaanse en doordrongen van Hollywood. En die aspecten hebben haar film ondermijnd. By the Sea bouwt op naar een climax die zo geplukt werd uit simplistische Amerikaanse psychodrama’s. Daarnaast is het moeilijk om de status van het koppel Jolie-Pitt te vergeten. Het koppel rijdt de film binnen als verwende nouveau riche, bekijken de plaatselijke bevolking als exotische dieren die mijmeren over het leven en gedragen zich als verwende sterren die nog nooit van adoptie hebben gehoord.
Ergens voel je dat Jolie, ondanks haar goede bedoelingen, geen echte band heeft (gehad?) met gewone mensen. De personages in haar film zijn projecties van haarzelf, een intelligente ster, maar wel een in een ivoren toren.