Spartacus en zijn zus hebben op, respectievelijk, 13- en 9-jarige leeftijd meer geleefd dan eender welke andere volwassene. Hun ouders, arm en ontredderd, zijn niet in staat hen een degelijk leven of opvoeding te geven en hebben de twee kinderen meegevoerd in de oneindige chaos van hun leven.
Ze worden verwelkomd in een kraakpand dat veranderd werd in circus en zien daar eindelijk hun kans om aan de ellende te ontsnappen. Maar er hangt wel een prijskaartje aan deze kans : gescheiden worden van hun ouders en aan hun lot overgelaten worden. Ondanks deze premisse is Spartacus & Cassandra allesbehalve een miserable film. Lumineus, vol energie en hoop… deze « sprookjesdocumentaire » toont ons fictieve gebeurtenissen waarvoor de inspiratie overuidelijk genomen werd uit de soms bittere werkelijkheid van romakinderen. Zowel de visuele als de geluidseffecten (Spartacus vertelt in voice-over zijn kinderlijke gevoelens) vermengen realisme en poësie en dragen bij aan de fascinerende sfeer van deze prent.
Maar het zijn de kinderen, die dankzij hun naturel en overweldigend charisma, de volledige film dragen en de vreselijke onderliggende vraag stellen : Moet men, om eindelijk kind te zijn, soms zijn eigen ouders verlaten ?
Actueel
