Eli Roth houdt van horror, en nog het meest van gruwel die de maag van de kijker doet keren. Vandaar een film als Cabin Fever (vleesetend virus), vandaar de Hostel-serie (marteling en sadisme) en vandaar nu ook The Green Inferno, waarin goed doorvoede westerlingen in een dorp van Peruviaanse kannibalen terechtkomen.
Bijgestaan door make-upgenie Greg Nicotero laat Roth met veel gretigheid zien wat zo’n Amazonestam precies uitvoert met het gevangen vlees. De film kijkt met andere woorden niet op een uitgepulkt oog, een afgehakte ledemaat of een opengereten buik meer of minder. Wie daar wel pap van lust, kan aan The Green Inferno nog enig plezier beleven, maar strikt genomen is de kous daarmee wel af.
Als het erop aankomt om spanning op te bouwen of het verhaal een beetje gewicht te geven, weet Roth namelijk nog altijd niet hoe hij het moet aanpakken. The Green Inferno stommelt onbeholpen van blubberscène naar blubberscène, zonder visie of verrassing. En omdat de regisseur niet goed weet waar hij naartoe moet met zijn film, lopen de acteurs — die om te beginnen al geen interessante karakters in handen krijgen — ook verloren. Op hoofdactrice Lorenza Izzo na, die dan ook een speciale vermelding verdient.