Er zijn weinig relaties die zo hecht zijn als die tussen een moeder en haar zoon. Dat is heel schoon, hoor ik u zeggen, maar soms neemt die band ongezonde trekjes aan. Psycho van Alfred Hitchcock is uiteraard het klassieke voorbeeld, al hoef je niet eens naar zulke extremen te grijpen om te voelen dat iets scheef zit.
Aanvankelijk denk je dat Violette (het personage dat regisseur/scenarist Julie Delpy zelf speelt) de verstandige partij uit Lolo is, en dat haar nieuwe lief Jean-René (rol van een ongewoon sobere Dany Boon) de sukkel van het verhaal is. Eenmaal de arme man naar Parijs verhuist en inkijk krijgt in het dagelijkse leven van Violette komt de waarheid al snel aan het licht. In de figuur van Violettes 20-jarige zoon Lolo.
Delpy liet met 2 Days in Paris en het vervolg 2 Days in New York al zien dat ze alle verhoudingen in acht genomen — de neurotische gevoeligheid van Woody Allen en de tedere romantiek van Richard Linklater in zich heeft. Maar ze mikt nog dichter bij de roos met Lolo, een totaal ander soort komedie. De dialogen klinken scherper dan ooit, de acteurs spelen met aanstekelijk enthousiasme, en in de titelrol zet Vincent Lacoste met brio een onweerstaanbaar hatelijk karakter neer.
