Niet voor gevoelige zielen, hoor je wel eens zeggen over een film. Love, de nieuwe van Gaspar Noé, is tegelijk wel en niet. Wat verwacht je ook van de regisseur die ooit de kopstoot Irréversible uitdeelde?
Dat was strikt genomen ook al een liefdesverhaal aangedikt met een donkere kijk op het leven. Love brengt daar een variatie op, maar dan zonder hondsbrutaal geweld.
Noé maakt het zichzelf niet gemakkelijk door een hoofdpersonage te kiezen voor wie je weinig sympathie kan opbrengen. Murphy is een lafaard en een bedrieger, en dat hij na zijn fatale overspel plots veel spijt en hartzeer heeft, kan je weinig schelen. Het diepe verdriet van Electra, de wilde liefde van Murphy’s leven, begrijp je dan weer perfect.
Noé wil in Love de liefde op een eerlijke manier tonen. Het betekent dat hij naast de vlammende emoties ook de fysieke kant van de zaak zonder schroom in beeld brengt. Noé scoort zeker punten omdat hij Love nooit laat omslaan in gemakkelijke blootcinema. Met de hulp van de Belgische cameraman Benoît Debie levert hij een film af die geregeld de juiste passie ademt en er ook nog eens fantastisch uitziet.
Door zijn gedurfde stijl en filosofische toon is Love geen romantiek voor iedereen. Maar hij bevestigt wel de unieke positie van Noé als filmmaker.