De slag om Gallipoli, nu 100 jaar geleden, is een gebeurtenis die de Australiërs en Nieuw-Zeelanders niet zullen vergeten. Omdat er op het slagveld zoveel landgenoten sneuvelden en omdat ze het onderspit moesten delven in een oorlog waarmee ze in feite weinig mee te maken hadden.
Het was dus slim van acteur Russell Crowe om een verhaal dat gevoelig ligt Down Under te gebruiken voor zijn regiedebuut. Het is ook een verhaal dat aangrijpt, vooral dan door de vertolking van Crowe zelf en de Grand Illusion-achtige vriendschap met een Turkse bevelhebber. Maar de film wordt helaas wat verminkt door een nevenplot waarbij Crowes personage valt voor een Turkse weduwe met zoontje (Oekraïnse Olga Kurylenko). Niet alleen is de platonische love story niet stevig genoeg om het hoofdverhaal te ondersteunen, maar Crowe laat zich dan van zijn meest sentimentele en melodramatische kant zien. Dat laatste is wat vreemd omdat de scènes waarin gezocht wordt naar de soldatengraven behoorlijk sereen en ingehouden gebracht worden.
En naar het einde toe wordt The Water Diviner dan plots echt Hollywood, met Crowe die crickett speelt met boosaardige Grieken, de bad guys van de film. Maar ondanks al die mindere aspecten, is dit toch nog een verdienstelijke regiedebuut.