Nelly, een overlevende uit de kampen, is vermikt. Ze ondergaat plastische chirurgie om haar gezicht te herstellen en tracht erachter te komen of Johnny, haar echtgenoot, haar verraden heeft. Deze herkent haar niet en vraagt haar om op elk vlak te gelijken op diegene die hij dood waant, om zijn fortuin te beschermen.
Het beginpunt, dat sterk doet denken aan Hitchcock’s Vertigo, is intrigerend. Maar de metafoor (Duitsland dat tracht herboren te worden uit haar assen, net zoals de Feniks, en terug leven in te blazen aan de idealen van voor de kampen) bevat jammer genoeg een serieus narratief obstakel. Het is inderdaad moeilijk te geloven dat Johnny zijn eigen echtgenote niet kan herkennen (of weigert te herkennen misschien). Dit minpunt tussen de intentie en het verhaal veroorzaakt, ondanks een sobere en gedetailleerde mise-en-scène, een afstand die ervoor zorgt dat men zich niet volledig kan inleven in dit liefdesdrama, tot aan de evocerende finale scène, vol emotionele kracht.
Nina Hoss en Ronald Zehrfeld, waar Christian Petzold al eerder mee had samengewerkt in Barbara, dragen de film overtuigend. Phoenix heeft ook twee levens : een eerste, ietwat frustrerende op het scherm en een tweede, dat een stuk spannender is, in de historisch-metamorfosische deconstructie die de visie opvolgt.