Doc Sportello, privé detective tijdens zijn uren en op zijn eigen manier, appreciëert ten zeerste het gezelschap van wat gras, goed opeengepakt in cigarettenpapier, en gul opgerookt.
Terwijl hij zijn favoriete sport beoefent, die heel wat ademoefeningen vraagt, komt Shasta Fay Hepworth – zijn ex – onverwachts binnengevallen, en maakt ze hem bekend dat ze betrokken is in een zaak van overspel… en dat haar minnaar dreigt ontvoerd te worden, in opdracht van zijn eigen vrouw ! In de tijd dat hij zijn sigaret kan uitdoen regent het plots aan verdwijningen. De verschillende mysteries vermenigvuldigen zich, valse doden, maar wel echte informanten, een drugskartel, nazi bikers en een plethora aan tal van andere curiosa !
Vind u het een vreemd scenario ? Welkom dan in de wereld van schrijver Thomas Pynchon, koning van het schrijven in meerdere lagen, gaande van persoonlijke en politieke paranoïa tot een soort van psychydelische hoogmis, dat allemaal aangevuld met een indrukwekkende belezenheid en het overmatige gebruik van drugs. Het dwaalt af in elk denkbare richting, wat deze verfliming van zijn roman Inherent Vice ook doet.
Het begin van Paul Thomas Anderson’s film lijkt ook op een soort van ongecontroleerd en hysterisch slippertje, dat na verloop van tijd stilaan wat (absurde) « zin » begint te krijgen en ritme. Zonder zijn indrukwekkende regisseurskwaliteiten (hij zweeft tussen het rotzooien, en de « klassieke » politiefilm, met overgangen die onderlijnd worden door muziek), zou P.T. Anderson ons waarschijnlijk een totale flop voorgeschoteld hebben, maar hij komt er eervol uit…